เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะร้องไห้ด้วยซ้ำดอกแก้ว...
ดอกแก้วบอกตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนอยู่ภายในใจ แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดน้ำตาได้
น้ำตาของหล่อนยังคงไหลรินออกมา...
ไหลออกมาอาบสองแก้ม ประจานความเจ็บปวดของตัวเองอย่างน่าสังเวชใจ
เสียงแก่กดังขึ้นที่ประตูห้อง ก่อนที่ประตูห้องนอนจะถูกผลักให้เปิดออก
ร่างเล็กที่นอนสะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงรีบผุดลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาเบิกกว้าง เมื่อพบว่าคนที่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาคือภูวดลนั่นเอง
เป็นภูวดลได้ยังไง...?
ตอนนี้เขาน่าจะกำลังสนุกสุดเหวี่ยงอยู่กับผู้หญิงสวยคนนั้นไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไม...
ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ...?
ดอกแก้วยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง แต่ไม่ว่าจะขยี้ตาสักกี่ครั้ง ภูวดลก็ยังคงอยู่
เขาเดินเข้ามาหา ก้าวเท้าเข้ามาหยุดใกล้ๆ กับเตียงแคบของหล่อน
“พี่ภู...”
หล่อนอุทานได้แค่นั้น ร่างก็ถูกคนตัวโตถาโถมลงมาทาบทับอย่างแน่นหนา
“เธอทำเสน่ห์
