“เอ่อ... ผมกับคุณดอกแก้วแค่คุยกันเฉยๆ นะครับ ไม่มีอะไรเลย งั้นผมขอตัวก่อนนะ ผมไปก่อนนะคุณดอกแก้ว”
ผู้ชายที่เพิ่งมายืนคุยกับหล่อนรีบปลีกตัวออกไปอย่างรักตัวกลัวตาย
“แล้วไม่สนใจมาเป็นผัวเบอร์ที่สี่ของน้องสาวผมหรือครับ”
“เอ่อ... ผมมีเมียแล้วครับ ขอตัวนะครับ”
หลังจากผู้ชายคนนั้นเผ่นแน๊บไปแล้ว ภูวดลก็จับแขนเรียวของดอกแก้วเอาไว้ พร้อมกับบีบแรงๆ
“แก้วเจ็บ...”
“ผิวที่แขนไม่ด้านเท่าที่หน้าสินะ จับแค่นี้ถึงได้เจ็บ”
ดอกแก้วน้ำตาไหลออกมา มองคนตัวโตอย่างเจ็บปวด
“พี่ภูกำลังเข้าใจแก้วผิดนะคะ แก้วกับเขา... เพิ่งคุยกันสองสามคำเองค่ะ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว”
ภูวดลหึงจนเลือดขึ้นหน้า และก็ไม่สามารถหาทางระบายความหึงหวงนี้ออกไปได้
“กลับ”
ดอกแก้วถูกกระชากแขนแรงๆ จนตัวปลิวตามร่างแข็งแรงของภูวดลไปที่รถ
เมื่อเข้ามานั่งในรถ ดอกแก้วก็ทำได้แค่ก้มหน้างุด และร้องไห้เงียบๆ
ภูวดลเกลียดตัวเองที่รู้สึกเป็นบ้าเป็
