บัวคลี่เดินถือขันน้ำฝนที่โรยดอกมะลิวางลงบนโต๊ะหน้าแขกทั้งสองคน อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหญิงสาววัยรุ่น น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอหรืออาจจะอายุน้อยกว่าหนึ่งถึงสองปี กำลังนั่งมองเข็มด้วยสายตาทอประกายแวววาวแสดงออกถึงความชื่นชมและชื่นชอบออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“น้ำจ้ะ” พูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากตรงนั้นไปแต่กลับถูกเข้มเรียกไว้
“มานั่งนี่สิบัว” บัวคลี่หมุนตัวกลับมานั่งลงข้างเข้มตามคำสั่ง อดไม่ได้ที่จะมองไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน ยิ่งเห็นสายตาของหญิงสาวคนนั้นที่มองมายังเข้ม ก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ ที่มีหญิงอื่นมาจ้องเข้มตาหวานเชื่อมขนาดนี้
“ลุงสมมีอะไรหรือเปล่าครับ มาหาผมแต่เช้าเลย” เมื่อผ่านมานานพอสมควร แต่ชายตรงหน้ายังไม่เอ่ยอะไรออกมาเข้มจึงเป็นฝ่ายเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน
“คือฉันอยากจะมาขอหยิบยืมเงินพ่อเข้มไปลงทุนสักหน่อย” อ้อมแอ้มบอกออกมา ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเ
