“แกเป็นใคร มาบ้านพี่เข้มทำไม”
“แกนั่นแหละเป็นใคร มาทำไม ไม่รู้หรือไงว่าพี่เข้มเขาเป็นของฉัน”
“ไม่จริง พี่เข้มไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น แต่อีกไม่นานพี่เข้มจะเป็นของฉัน”
“ไม่มีวัน เพราะฉันรักพี่เข้มและพี่เข้มก็มีใจให้ฉันเหมือนกัน” เสียงแหลมของผู้หญิงสองคนยังดังขึ้นต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงแต่อย่างใด มีแต่จะดังมากขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร เพราะต่างคนก็ต่างมโนเพ้อฝันว่าเข้มคือของตัวเองทั้งนั้น จนเจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยถึงต้องลงจากบ้านมาห้ามปราม ก่อนสองสาวจะตบตีแย่งตนให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน
“มาทำไมกันแต่เช้า ชบา ละไม” เสียงเข้มที่ดังขึ้นเรียกให้เจ้าของชื่อทั้งสองคน รีบปรี่เข้ามาเข้มในทันที คว้าแขนของชายหนุ่มไว้คนละข้าง ชบาได้ข้างขวาส่วนละไมได้ข้างซ้ายไป
“ชบามาหาพี่เข้มจ้ะ ไม่ได้เจอหน้าหลายวันชบาคิดถึง แล้วชบาก็เอากล้วยบวชชีมาฝากด้วยจ้ะ ชบาตื่นมาทำตั้งแต่เช้าเลยนะ” ไม่ใช่แค่พูดแต่ชบา
