วันนี้อีเมลของอีวานเยอะกว่าทุกวันธันยมัยอ่านจนตาลายไปหมด แม้อีวานจะบอกว่าหายเป็นปกติแล้วแต่เธอก็ยังห่วงเขา อะไรที่เธอพอช่วยได้เธอก็อยากช่วย ไม่ใช่เพราะค่าจ้างแต่เพราะอยากช่วยเขาจากใจจริง อาหารกลางวันมื้อนี้อีวานจึงสั่งจากโรงแรมซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกเกือบ 20 กิโลเมตร
พออาหารมาถึงอีวานกับธันยมัยก็ช่วยจัดเทใส่จานชามและลงมือทานทันที เพราะมันเลยเวลาอาหารกลางวันมาเกือบชั่วโมงแล้ว
ช่วงบ่ายธันยมัยก็ยังคงช่วยงานอีวานอย่างเดิม เธอดูนาฬิกาอยู่หลายรอบจนอีวานอดสงสัยไม่ได้
“ขิงมีอะไรหรือเปล่าพี่เห็นเอาแต่ดูนาฬิกา”
“ขิงกลัวลืมไปทำกับข้าวเหมือนตอนกลางวันอีกค่ะ ก็เลยดูเวลาบ่อยไปหน่อย ขิงทำพี่เสียสมาธิหรือเปล่าคะ”
“เปล่าเลย เย็นนี้พี่ว่าจะพาขิงไปกินข้าวข้างนอกดีไหม ร้านริมทะเลอาหารอร่อยๆ อยากไปหรือเปล่า”
“พี่เอชล่ะคะ อยากไปหรือเปล่า”
“อยากสิ พี่อยากพาขิงไปด้วยทุกที่ ตกลงเย็นนี้เราไปดินเนอร์กันดีไหมครั
