ธันยมัยเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยอาการปวดหัวจนลุกไม่ขึ้น เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเธอกำลังดื่มเหล้าของอีวาน จากนั้นก็คุยอะไรกับเขานิดหน่อย แต่มันเลือนรางจนนึกไม่ออก
“ขิง ทำไมทำหน้าแบบนั้น” อีวานเดินเข้ามาตามคนรักเพราะเห็นว่าเกือบจะเที่ยงแล้วเธอก็ยังไม่ออกไปจากห้องนอน
“ขิงปวดหัว”
“รอเดี๋ยวนะครับ” อีวานหายไปจากห้องแล้วกลับเข้ามาพร้อมกับน้ำผึ้งผสมมะนาว
“ค่อยๆ จิบนะครับ” เขานั่งบนเตียงมองหน้าแฟนสาวด้วยแววตาห่วงใย
“ขอบคุณค่ะ ขิงเข็ดแล้ว เหล้าพี่เอชแรงมาก”
“แล้วจะดื่มอีกไหม พี่มีอีกเยอะเลยนะ”
“ไม่ค่ะ ต่อไปไม่ดื่มอีกแล้ว” เธอรู้สึกปวดหัวทรมานจนแทบไม่อยากจะลุกขึ้นจากที่นอน
“แล้วตอนพี่ดื่มเป็นเหมือนขิงไหมคะ”
“ไม่เลย แต่ก่อนพี่ดื่มมาเยอะร่างกายก็เลยชิน”
“อืม มันคงไม่เหมาะกับขิงเท่าไหร่” ธันยมัยส่ายหัวพยายามไล่อาการปวด
“เดี๋ยวพี่สั่งข้าวต้มร้อนๆ ให้นะ
