เมฆาร้ายพ่ายรัก

นอนด้วยกัน

23:35 น.

เมฆที่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงาน โดยมีคนตัวเล็กยังนอนหลับสบายอยู่ในห้องนอนใหญ่ของเขา

ถึงเขาจะดูเป็นคนสนุกสนาน ขี้เล่น หิ้วสาวเก่ง แต่จริงๆเขาก็มีงานที่อธิการผู้เป็นแม่มอบหมายให้เขาทำ งานส่วนใหญ่ของเขาก็อยู่ในห้องทำงานในคอนโดหรูแห่งนี้

อือ !!!! เพียงฟ้าที่นอนหลับตั้งแต่บ่ายรู้สึกตัวตื่น สมองคอยประติดประต่อเรื่องราวก่อนหน้าพอคิดได้ว่าตัวเองนอนหลับอยู่ที่ไหน

พรึบ !!!!!! คนตัวเล็กรีบดีดตัวจากที่นอนทันที สองมือเรียวจับๆคลำๆตามร่างกายก็พบว่า เสื้อผ้ายังอยู่ดีอยู่ครบ เพียงฟ้าที่โล่งอกเป็นอย่างมากต้องถอนหายยาวๆออกมา รอดมากจากตาบ้าหื่นกามนี่ได้เป็นโชคดีของแกแล้วยัยฟ้า เอ้ย !!!

เมฆที่ยังนั่งทำงานอยู่เงียบๆในมือแกร่งถือเอกสารอยู่มากมาย สายตาคมยังคงจ้องมองไปยังหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

เพียงฟ้าลงจากเตียงได้ก็สาวเท้าเดินออกมาจากห้องนอนเห็นคนพี่นั่งทำงานอยู่ เธอตกใจไม่น้อยที่เห็นเมฆนั่งทำงานนิ่งราวกับกำลังใช้ความคิด ใบหน้าหล่อสวมแว่นสายตา จนเพียงฟ้าที่เห็นก็ยืนมองคนพี่นิ่งราวกับต้องมนต์สะกด

เมฆเป็นคนที่มีเสน่ห์แพรวพราวมากเวลาที่เขาอยู่ในลุกซ์ขี้เล่น เมื่อพออยู่ในโหมดทำงานความนิ่ง สุขุมก็จะมีให้เห็น คนส่วนน้อยที่จะได้เห็นเขาในมุมนี้

เพียงฟ้าที่เห็นอีกคนนั่งทำงานอยู่ เธอเลยใช้จังหวะเผลอของเขาเตรียมตัวหนีกลับคอนโด สองเท้าเล็กค่อยหย่องเดินไปที่โซฟาหรูกลางห้องที่มีข้าวของๆเธอวางเรียงรายกันอยู่ สองมือเล็กค่อยๆหยิบถุงข้าวของ สะพายกระเป๋าสาวเท้าเดินไปที่ประตูบานใหญ่ มือเล็กตั้งท่าจะเปิดประตูออกไปในใจตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้กลับแต่ก็ดีใจได้ไม่นานเมื่อ

หมับ !!!

มือหนาของคนพี่จับหมับเข้าที่ข้อมือเล็กของเพียงฟ้า คนที่กำลังจะหนีตกใจสะดุ้งเฮือกออกมา

“ จะไปไหน…จะหนี ? ” เมฆเอ่ยถามคนตัวเล็กออกไป เขาเห็นตั้งแต่ที่เธอยืนมองเขานั่งทำงานแล้ว แต่เขาก็อยากจะรอดูว่ายัยเด็กดื้อของเขาจะทำยังไง คิดไว้แล้วเชียวว่าต้อง…แอบหนี….หวยละซื้อไม่ถูกจริงๆไอ้เมฆ เอ้ยยย !!!

“ อะ เออ ไม่ได้หนีแค่จะกลับคอนโดมันดึกแล้ว ” อำๆอึ้งๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่ารับปากกับเขาเอาไว้ว่าจะไม่หนี เลยแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ

“ ไม่หนี แต่ไปไม่บอกแบบนี้เขาเรียก..หนี..ไหม“

เมฆว่าพลางสายตาก้มลงมองคนตัวเล็กอย่างต้องการคำตอบ เขาก็อยากจะรู้ว่ายัยเด็กดื้อของเขาจะแถยังไงอีก

“ ……… ” เพียงฟ้าเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงเลยได้แต่ยืนนิ่งเงียบ ไม่ตอบ ไม่เอ่ยอะไรออกมา

“ นอนที่นี่ไม่ต้องกลับ ” เมฆที่ตั้งใจไม่ปลุกเธอก็อยากจะให้เธอนอนที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“ นะ นอน ไม่ได้นะคะ นอนไม่ได้ ” เพียงฟ้าอึกๆอักๆปฏิเสธออกไปจะนอนกับเขาได้ไงครึ่งแรกรอดมาได้ครึ่งหลังฉันจะรอดไหม !!!

“ ทำไมจะนอนไม่ได้ นี่ก็นอนมาได้ครึ่งคืนแล้ว ” ทำไมจะนอนไม่ได้ว่ะนอนมาครึ่งคืนละ กูไม่เข้าใจ

เพียงฟ้าก็ยังยืนเงียบไม่พูดไม่จา ไม่ขยับกายไปไหน ในมือเล็กยังคงถือข้าวของไม่วาง เมฆที่เห็นอีกคนยื่นนิ่งหยิบถุงข้าวของในมือเล็กกลับไปวางไว้ที่เดิม

มือแกร่งจูงมือคนตัวเล็กกลับมาในห้องนอนใหญ่อีกครั้ง เพียงฟ้าก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย เพราะพอจะรู้จักนิสัยคนพี่ดีว่า เขาไม่ยอมอะไรง่ายๆเหมือนกัน

“ จะอาบน้ำไหม ? ”

เพียงฟ้าได้แต่พยักหนารับเพราะเธออาบน้ำตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็รู้สึกเหนียวหนึดตามเนื้อตามตัว เมฆเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้คนตัวเล็ก

” เสื้อในตู้หยิบใส่ได้ทุกตัว ข้าวของทุกอย่างใช้ได้หมด ”

เมฆพูดเพียงเท่านั้นเพียงฟ้าก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย ได้อาบน้ำเย็นๆมันก็ทำให้คนตัวเล็กสดชื่นขึ้นมา ในสมองยังคิดไม่ตกว่า ทำไมเขาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ แววตาที่มองเธอก็เปลี่ยนไป น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละ

แกร๊กกก !!!! กรี๊ดดดดด !!!!

เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาเพียงฟ้าที่เห็นเมฆนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนอนก็ร้องกรี๊ดเสียงดังออกมาเธอที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบกายอยู่ เธอเองก็ไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ในห้องนี้

ผิวกายขาวเนียน มีหยดน้ำเกาะอยู่บนไหล่มนและเนินอกที่มันโผ่ลพ้นผ้าขนหนูออกมามันทำให้คนพี่ที่นั่งมองอยู่ร้อนรุ่มขึ้นทันที

เพียงฟ้าที่เห็นสายตาคมมองเธอไม่วางตาก็รีบหันหลังให้และเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

“ พะ พี่ เอาเสื้อให้ฟ้าหน่อยสิ ” คนตัวเล็กก็ไม่รู้จะทำยังไงดีกับสถานการณ์นี้ ได้แต่ร้องบอกคนพี่ออกไป เธอเองก็ทั้งเขิล ทั้งอาย ครั้งแรกที่เธอมาอยู่สภาพนี้สองต่อสองกับผู้ชาย

“ หึ ” เมฆได้แต่ยกยิ้มชอบใจกับสิ่งที่ได้ยิน คนตัวเล็กในห้องน้ำเรียกเขาว่าพี่ แทนตัวเองด้วยชื่อ

ก๊อกๆๆ

ไม่นานเมฆก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวไปส่งให้คนตัวเล็กที่ยังอยู่ในห้องน้ำ เพียงฟ้าจัดการใส่เสื้อมายืนดูตัวเองในกระจก เสื้อเชิ้ตของเขาเมื่ออยู่บนตัวเธอมันก็เหมือนชุดเดรสดีๆนี่เอง

“ ออกมาได้แล้วพี่จะอาบน้ำ ” เมฆที่เห็นคนตัวเล็กไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำก็เอ่ยเรียก

แกร๊กกกกก !!!! เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาอีกครั้งด้วยฝีมือของคนตัวเล็ก

เมฆยืนมองคนตัวเล็กที่ใส่เสื้อของเขานิ่ง สายตาคมจ้องมองอย่างไม่วางตา เขารู้สึกดีกับภาพตรงหน้ามาก เธอใส่เสื้อของเขา ยืนอยู่ในห้องนอนของเขา ความรู้สึกดีๆมันค่อยๆก่อเกิดขึ้นเรื่อยๆในใจของชายหนุ่ม

“ นอนก่อนได้เลย และห้ามหนีเพราะถ้าหนีพี่จะไปจับกลับมาเอง ” คำสั่งที่เหมือนคำขู่ของเขามันทำให้เพียงฟ้าหงุดหงิด เธอไม่ได้กลัวเขาแต่ก็ไม่คิดจะหนีให้เปลืองแรงแล้ว

เมฆเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำสักพักก็กลับออกมา สายตาคมยังเห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงนอนของเขา หางตาคมดันไปเห็นเข้ากับหมอนที่วางอยู่บนโซฟา เมฆก็ไม่พูดอะไรเดินไปล้มตัวนอนบนโซฟาที่มีหมอนที่คนตัวเล็กเอามาวางไว้

ด้านเพียงฟ้าที่เห็นคนพี่ไปนอนอย่างว่าง่ายเธอก็ลมตัวนอนด้วยเช่นกัน ภายในห้องนอนใหญ่ที่มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ กับความเย็นภายในห้องนอนทำให้คนตัวเล็กหลับไปได้ง่ายๆ

เมฆที่แน่ใจว่าคนตัวเล็กหลับไปแล้วแน่ๆก็ลุกออกจากโซฟาหรูเดินตรงไปยังเตียงนอนใหญ่ที่คนตัวเล็กนอนอยู่ สองขาแกร่งขึ้นไปนอนข้างคนตัวเล็ก พลางดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดไว้แน่น

เพียงฟ้าที่หลับไม่รู้เรื่องรู้รู้ราวอะไรใบหน้าสวยจมอยู่กับอกแกร่งของเมฆ ฝ่ามือหนาลูบเรียนผมสวยอย่างเบามือ ปลายจมูกแกร่งก้มลงไปหอมบนผมคนตัวเล็กเบาๆ

“ พี่ได้จูบแรกของน้องมาแล้ว พี่ไม่ยอมให้ใครมาทับรอยพี่นะ ยัยเด็กดื้อ !! ”

เมฆนอนกอดคนตัวเล็กไม่นานเขาก็หลับตามเธอไป

^^