นายเย็นชากับยัยวิศวะตัวป่วน

การพบเจอ(ที่ไม่น่าเจอ)

ณ.สนามบินสุวรรณภูมิ

(ยินดีต้อนรับคุณอากิระสู่ประเทศไทย)

ป้ายกระดาษที่เขียนขึ้นด้วยปากกาเมจิกแผ่นใหญ่ที่มีคนยืนชูขึ้นไว้เพื่อนให้คนที่มาได้มองเห็น

"ลูกคุณผู้หญิงหน้าตาเป็นไงวะไอ้ดิวมึงดูสิ"

"แป๊บๆมึงอ่ะมึงถือไว้ก่อน"

สองบอดี้การ์ดที่แม่ของอากิระส่งให้มารับตัวเขาที่สนามบินเปิดโทรศัพท์ดูรูปที่เจ้านายส่งมาให้ดู

"นี่ๆมึงไอ้ฟิว "ดิวเปิดโทรศัพท์แล้วยื่นให้ฟิวดูเพื่อให้ฟิวช่วยดูอีกคน

"โหหห หล่อยั่งกับดาราเลยมึงขนาดกูเป็นผู้ชายยังชอบเลยดูสิ"

"มึงคิดเหมือนกูที่เห็นรูปตอนแรกแหละ มึงช่วยกันมองดีกว่ากูเขาคงใกล้มาแล้วล่ะ"

แล้วทั้งคู่ก็ยกป้ายขึ้นให้สูงๆจะได้เป็นที่สนใจ ไม่นานอากิระก็เดินออกมา

"ครับแม่ มาถึงแล้วครับพึ่งได้กระเป๋า"

("จ๊ะ แม่ให้คนไปรับแล้วนะลูกดูตรงที่เขารับนะเขาคงเขียนป้ายตามที่แม่บอกแล้วล่ะ")

"ครับ "

เขามองออกไปก็เห็นผู้ชายสองคนที่ยืนถือป้ายรอรับเขาอยู่

"อ่ะ เจอแล้วครับแม่"

("อ่อ เจอแล้วก็ดีลูก งั้นแม่จะรอลูกที่บ้านนะ")

"ครบเดี๋ยวเจอกันครับ"

วางสายจากแม่เสร็จก็เดินตรงไปหาสองหนุ่มที่ยืนรออยู่ แต่พอเดินไปถึงดิวกับฟิวก็ไม่ได้สนใจเพราะทั้งคู่คิดว่าเขาน่าจะมาหาคนอื่น เพราะอากิระใส่หมวกใส่แมสปกปิดหน้ามาเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของคนอื่น

"สวัสดี ครับ พวกคุณใช่ไหมที่มารับผม"

เขากล่าวทักก่อนจะเปิดแมสออกทำให้เห็นหน้าชัดเจน ฟิวที่เห็นหน้าจริงๆของอากิระก็ร้องบอกเพื่อนดิวทันที

"มึงๆมึงคุณอากิระๆ"

"ไหนมึงมึงกูยังไม่เห็นเลย"

ดิวที่มองอีกด้านนึงอยู่ก็ถูกจับหัวให้หันมามองตรงหน้าฟิว

"อ้าว คุณอากิระยินดีต้อนรับครับ"

"ครับ พวกคุณเป็นคนที่แม่ผมส่งมารับใช่ไหมครับ"

"ใช่ครับ ผมดิว ส่วนไอ้ฟิว ครับ"

"มาครับเดี๋ยวผมช่วยเข็นกระเป๋าครับ"

ฟิวรีบเดินมารับกระเป๋าแล้วก็พากันเดินไปที่รถ

"เชฺิญครับคุณอากิระ"

"ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับเราหน้าจะอายุใกล้ๆกัน"

"อ่อครับ"

ดิวขับรถออกจากสนามบินมุ่งตรงกลับบ้านทันที

___บ้านแม่อากิระ___

"เตรียมของครบหมดแล้วนะ เดี๋ยวอากิระมาจะเซอร์ไพรส์"

"มาแล้วค่ะคุณผู้หญิงรถคุณอากิระมาแล้ว"

"ไปไปเตรียมตัวกันให้เรียบร้อย"

ทุกคนในบ้านออกไปเตรียมยืนรอรับอากิระที่ประตูทางเข้าตั้งแต่ที่จอดรถจนถึงหน้าประตูบ้านเพื่อรอรับอากิระ

พอรถจอดเสร็จอากิระที่ลงมาจากก็ตกใจที่เห้นทุกคนมายืนตอนรับเขา

"ยินดีตอนรับกลับเมืองไทยคะ/ครับ"

ทุกคนพูดพร้อมเพรียงกันแล้วแม่ของเขาก็เดินมา

"ยินดีตอนรับกลับบ้านนะอากิระ เป็นไงบ้างเดินทางมาเหนื่อยไหมลูกเราเข้าไปในบ้านกันก่อนดีกว่า"

"ครับ แม่ "

อากิระเดินเข้ามาด้านในก็เห็นในบ้านได้จัดงานเลี้ยงเล็กๆขึ้นแต่ก็ไม่ได้สนใจแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง

"อากิระ เดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วค่อยลงวทานข้าวกันนะคะแม่จะได้แนะนำลูกกับผู้บรหารที่มหาลัยที่ลูกจะไปเรียนด้วย"

"ครับ ผมขอตัวก่อนเดี๋ยวผมลงไปครับ"

"จ๊ะๆ ลูกพักก่อนนะ เดี๋ยวแม่ลงไปรับแขกก่อน"

พูดจบก็ลงไปดูแขกที่มาในงานเลี้ยง

"สวัสดีค่ะคุณ เอริโกะ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"

"อ้าว คุณวิวันนี้มาด้วยเหรอคะนึกว่าจะไม่ได้เจอซะแล้ว

อ่ะ แล้วนั้นมากับใครคะ หน้าตาน่ารักเชียว"

"อ่อ ลูกสาวน่ะคะเรียนที่มหาลัย....ปีสองแล้วค่ะ"

"อ่อ ค่ะแล้วทานอะไรหรือยังคะ?ไปนั่งที่โต๊ะกันดีกว่าจะได้คุยสะดวก"

"แม่คะ?งั้นหนูออกไปเดินเล่นนะค่ะ"

"ได้ๆอย่าไปเดินไกลนะลูก "

"ได้ค่ะ"

ในขณะที่มีนาเดินเล่นอยู่ในสวนก็ต้องตกใจเมื่อไปเห็นคนกำลังฆ..่ากันที่สวนหลังบ้าน

"เอาออกไปอย่าให้ใครเห็น"

เสียงชายหนุ่มสั่งให้ลูกน้องเอาร่างไร้วิญญานออกไปก่อนจะมีคนมาแต่ก็ไม่ทันที่เขาจะสั่งลูกน้องเสร็จก็หันไปเห็นเข้ากับเงาของหญิงสาวที่แอบอยู่ที่พุ่มไม้ด้านข้าง

"ใคร? " เขาเรียกคนที่อยู่ตรงพุ่มไม้ให้ออกมา หญิงสาวสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่เรียกพร้อมกับฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ จนตอนนี้มาหยุดที่ข้างๆเธอ

"บอกให้ออกมา" เสียงเย็นชาที่เรียกให้เธอออกมานั้นมันชั่งหนาวเหน็บไปถึงกระดูก

"จะพูดครั้งสุดท้ายถ้าไม่ออกมาก็กลายเป็นศพอยู่ตรงนั้นแหละ"

"ออกๆๆออกแล้วอย่ายิงนะ"

มีนารีบเดินออกมาจากที่หลบก่อนที่จะเดินมาหยุดที่หน้าของชายหนุ่มที่พึ่งสั่งลูกน้องไปเมื่อกี้

"เธอเป็นใคร?มาทำอะไรตรงนี้ ?"

"ฉะ ฉันเป็นแขกในงานเลี้ยงแค่ออกมาเดินเล่นเองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลย"

"ไม่เห็น.....อะไรจริงๆ"

"ไม่เห็นจริงๆ"

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งเธอที่ได้ยินถึงกับสะดุ้ง

"ไม่เห็นอะไรเลย สาบานได้"

หญิงสาวรีบยกมือสาบานด้วยความกลัวแล้วเดินหันหลังกลับโดยไม่มองกับมาอีก ชายหนุ่มที่เห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้มีนาก็เดินกลับมาหาแม่แล้วไม่ไปไหนอีกจนได้เวลาที่อากิระจะออกมา

"เออ ทุกคนคะนี่อากิระลูกชายของดิฉันเองเขาพึ่งบินกลับมาวันนี้เอง ดิฉันต้องขอบคุณทุกคนที่มางานเลี้ยงค้อนรับด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นครับคุณเอริโกะ ยังไงเดี๋ยวคุณอากิระก็ต้องไปเรียนที่มหาลัยอยู่แล้วรู้จักกันไว้ก่อนก็ดีเหมือนกัน"

ผอ.มหาลัย....รีบพูดขึ้นในขณะที่สายตาของอากิระจับจ้องไปที่

มีนาที่ยืนอยู่ด้านหลังแม่ของเธอ

"แล้วคุณอากิระเรียนที่ญี่ปุ่นมาด้านไหนครับ"

"ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับผมอายุน้อยกว่า"

"อ่อ ครับๆ"

"ผมเรียนวิศวะที่มหาลัยที่ญี่ปุ่นมาครับ ถ้าเทียบเกรดก็น่าจะอยู่ปีสาม"

"อ่อ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะจัดการให้ที่มหาลัยเตรียมเรื่องให้เรียบร้อยจะได้เข้าเรียนเลยนะครับ"

"ได้ครับ รบกวนด้วยครับ"

"ไม่รบกวนครับ "

"งั้ยก็ฝากผอ.ด้วยนะคะเชิญตามสบายเลยนะค่ะ"

หลังจากที่พูดคุยเรี่องมหาลัยจบอากิระกับแม่ก็ขอตัวไปนั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหารกันแต่สายตาของอากิระกับยังคงมองไปที่มีนาตลอด

"มองอะไรเหรอ อากิระลูก"

เอริโกะที่เห็นลูกชายมองไปทางมีนาด้วยสายตาที่เย็นชาก็มองไปทางที่ลูกชายมองอยู่ก็เห็นว่าเป็นมีนาที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ

"มีอะไรเหรอลูก??"

"อ่ะ ..ป่าวครับแค่มองไปเรื่อยน่ะครับ"

%%%มีนา%%%

เกือบไปแล้วฉันดันไปเห็นอะไรที่ไม่น่าไปเห็นเลย แล้วเขาดันเป็นลูกของเพื่อนแม่อีกแบบนี้จะทำไงดีล่ะแถมยังต้องไปเรียนที่เดียวกันอีกทีนี่จะทำไงละมีนา

เอ้ยย