ปัง! โครม! ภูมิตกใจเมื่ออยู่ ๆ ประตูหน้าห้องทำงานก็เปิดเข้ามาอย่างแรงเกือบจะโพล่งด่าไปอยู่แล้วเพราะคิดว่าเป็นลูกน้อง แต่ที่ไหนได้กับเป็นสาวน้อยของเขานั้นเอง “หนูมีอะไรรึเปล่าถึงได้มาหาเสี่ย” แววตาไม่ยอมพูดอะไรแต่เดินจ้ำอ้าวเข้ามาและหยุดยืนมองหน้าชายหนุ่มอยู่แบบนั้นจนภูมิรู้สึกเสียวสันหลังและขนลุกด้วยความกังวลเพราะกลัวหญิงสาวโกรธอะไรเพิ่มอีกที่เขานั้นยังไม่รู้ ฟุ่บ! ภูมินิ่งและรู้สึกใจอ่อนยวบขึ้นมาเมื่อสาวน้อยคนที่งอนไม่ยอมพูดจากับเขามาตั้งหนึ่งอาทิตย์ แต่ตอนนี้กับปีนขึ้นมานั่งบนตักและเอาหน้าซบเข้าที่ไหล่ของตน “ยกโทษให้เสี่ยแล้วเหรอ” ภูมิถามเสียงละมุนและกอดหญิงสาวอย่างอ่อนโยน “เสี่ยรักหนูจริง ๆ เหรอ” ภูมิยิ้มเพราะนี่เป็นคำพูดแรกที่หญิงสาวยอมพูดตลอดหนึ่งอาทิตย์ “ครับเสี่ยรักหนู” “จริงรึเปล่าที่เสี่ยไม่ยอมนอนค้างกับใคร” “จริง” “แล้วทำไมเสี่ยนอนกับหนูล่ะ” เธอเงยหน้ามาถามและทำแก้มป่อ