ปัง! โครม!
ภูมิตกใจเมื่ออยู่ ๆ ประตูหน้าห้องทำงานก็เปิดเข้ามาอย่างแรงเกือบจะโพล่งด่าไปอยู่แล้วเพราะคิดว่าเป็นลูกน้อง แต่ที่ไหนได้กับเป็นสาวน้อยของเขานั้นเอง
“หนูมีอะไรรึเปล่าถึงได้มาหาเสี่ย”
แววตาไม่ยอมพูดอะไรแต่เดินจ้ำอ้าวเข้ามาและหยุดยืนมองหน้าชายหนุ่มอยู่แบบนั้นจนภูมิรู้สึกเสียวสันหลังและขนลุกด้วยความกังวลเพราะกลัวหญิงสาวโกรธอะไรเพิ่มอีกที่เขานั้นยังไม่รู้
ฟุ่บ!
ภูมินิ่งและรู้สึกใจอ่อนยวบขึ้นมาเมื่อสาวน้อยคนที่งอนไม่ยอมพูดจากับเขามาตั้งหนึ่งอาทิตย์ แต่ตอนนี้กับปีนขึ้นมานั่งบนตักและเอาหน้าซบเข้าที่ไหล่ของตน
“ยกโทษให้เสี่ยแล้วเหรอ” ภูมิถามเสียงละมุนและกอดหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
“เสี่ยรักหนูจริง ๆ เหรอ” ภูมิยิ้มเพราะนี่เป็นคำพูดแรกที่หญิงสาวยอมพูดตลอดหนึ่งอาทิตย์
“ครับเสี่ยรักหนู”
“จริงรึเปล่าที่เสี่ยไม่ยอมนอนค้างกับใคร”
“จริง”
“แล้วทำไมเสี่ยนอนกับหนูล่ะ” เธอเงยหน้ามาถามและทำแก้มป่อ
