ตอนที่ 4 ยอมจำนน
2533 คำ
“เข้าไปสิเสี่ยภูมิรออยู่ด้านใน” หรั่งผลักให้หญิงสาวเดินเข้าไป
เมื่อเธอเดินเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มรูปงามเธอจำได้ที่เขาตบเธอคืนนั้น แต่คืนนั้นมันมืดไม่คิดว่าหน้าตาของเขาจะเป็นแบบนี้ เห็นเรียกว่าเสี่ยก็หลงว่าจะอายุมากเสียอีก แต่กลับกันดูหล่อเหลาคมเข้มเอาการ
“ตอนนี้เธอเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างยัง” เสียงแข็งกระด้างเอ่ยถาม และส่งสายตาเชือดเฉือนมาทางหญิงสาว
“ค่ะแววสงบสติอารมณ์ได้แล้วค่ะ”
“งานขายก็ทำไม่ได้ งานบริการก็ทำไมได้ แล้วเธอจะทำอะไร”
“ให้แววไปขัดสวมล้างห้องน้ำอะไรก็ได้ค่ะเสี่ย แต่อย่าให้แววไปขายตัวเลยนะคะ”
“ทำไม จะบอกว่าเธอยังไม่เคยอ้าขาให้ใครมาก่อนหรือไง อายุ 18 ก็ไม่ถือว่าเด็กแล้วนะ เดี๋ยวนี้อายุเท่านี่ไวไฟกันจะตายไป”
“ค่ะ แววยังไม่เคยนอนอ้าขาให้ใครมาก่อนค่ะ” เธอตอบไปตามความจริง มือกำแน่นอย่างคนไร้ทางออก
“ยังไงเธอมาที่นี่ก็ต้องทำงานนั้นอยู่แล้ว เห็นเธอพยศแบบนั้นฉันก็เลยสั่งให้ลูกน้องเปิดเธอขายวันพรุ่งนี้ไปแล้วนะสิ” เสียงกระด้างพูดอย่างเยาะเย้ยและเห็นหน้าของเด็กสาวที่แทบจะวิ่งเข้ามาทำร้ายเขาก็ยิ่งแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“ไหนว่าแววอายุยังไม่ถึงให้ทำงานไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ”
“เธอคือข้อยกเว้น ยังไงพรุ่งนี้เธอก็ต้องได้ขาย” ร่างสูงบอกอย่างเหนือกว่า และมองท่าทางของเด็กสาวตรงหน้าที่ดูเหมือนอย่างจะวีนเต็มทน คงอดกลั้นเอาไว้สินะ
“ยังไงแววก็ต้องขายตัวใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“ได้ค่ะ อยากให้แววขายแววก็จะขาย” เธอเอ่ยออกมาอย่างจำนน ชายหนุ่มชั่งใจเล็กน้อย แต่ก็แสยะยิ้มออกมาด้วยความถูกใจ ตอนแรกคิดว่าเธอจะดื้อและพยศเสียอีก
“ถ้าง่ายแบบนี้เธอจะดื้อมาตั้งแต่แรกทำไม”
“เพราะแววเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันค่ะ”
“ศักดิ์ศรีของเธอมันหายไปตั้งแต่เธอก้าวขามาที่นี่แล้วเด็กน้อย”
“แต่แววไม่ได้เต็มใจมาพวกคุณนั่นแหละที่บังคับให้แววมา”
“ใครบังคับ ป้าเป็นคนขายเธอเองไม่ใช่เหรอ ถ้าป้าเธอไม่ขายแล้วเธอจะมาที่นี่ได้รึไงเด็กน้อย”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ”
“หึ ดูเธอไม่กลัวฉันเลยสินะ ถึงเถียงคอเป็นเอ็นแบบนี้”
“ขอโทษค่ะ” เมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำสิ่งที่เขาไม่ชอบจึงเสียงอ่อนลง และพยายามไม่ทำท่าทีที่แข็งกระด้างให้เขาเห็น
ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเพราะหญิงสาวผิดคาดกว่าที่เขาคิด เธอดูแตกต่างกับผู้หญิงคนอื่นๆ ในที่แห่งนี้ เพราะผู้หญิงพวกนั้นปากแทบไม่มี แต่เด็กคนนี้เถียงสู้ให้ศักดิ์ศรีของตัวเองคอเป็นเอ็น
ดูแล้วมันถูกใจเขาซะแล้วสิ แต่เขาก็ให้คติกับตัวเองว่าจะไม่เอาเด็กในร้านมาเลี้ยงซะด้วยสิคราวนี้จะทำยังไงล่ะ
“กลับไปที่ห้องของเธอได้แล้ว พรุ่งนี้หวังว่าจะทำงานได้ดีนะแววตา”
“ค่ะ แววตั้งตารอให้ถึงพรุ่งนี้ใจจะขาดแล้วค่ะเสี่ย”
“หึ ฮ่า ฮ่า ฉันจะคอยดูเด็กน้อย” ภูมิหัวเราะลั่นเมื่อเด็กไม่มีทางสู้ตรงหน้าทำเสียงแข็งใส่อย่างไม่เกรงกลัว พรุ่งนี้เขาจะรอดูว่าเธอจะจัดการยังไง หึ หึ แววตา
วันชี้ชะตาของเธอก็มาถึงหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จวิกานดาก็เข้ามาบอกเธอว่าวันนี้เธอจะต้องรับแขกสองคิว เธออยากจะบ้าตายพวกคนใจดำอำมหิตคิดอะไรกันอยู่พวกเขาก็รู้ว่าเธอยังไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อนแล้วจะให้รับลูกค้าถึงสองคนได้ยังไงกัน
“เฮงซวย มาเลยจะเข้ามากี่คนก็มาเลยอีแววขอสู้ตาย” เธอพูดอย่างแค้นเคืองและใจจดจ่ออยู่ที่ประตูว่าจะมีคนไหนเข้ามาเธอจะได้เตรียมตัวถูก
“เสี่ยปล่อยไว้แบบนั้นจะดีเหรอครับ ถ้านังแววมันตีแขกหัวแตกเลือดออกอีกจะทำยังไงล่ะครับเสี่ย” หรั่งพูดอย่างละล่ำละลัก เพราะกลัวจะต้องเสียเงินเสียทองให้กับแขกที่จะเจ็บตัวเพราะผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น ที่นายของเขากำลังจ้องดูอย่างไม่กะพริบตาที่แอบเอากล้องเข้าไปติดตั้งแต่เมื่อวานไม่ให้เจ้าของห้องรู้ตัว
“จะเสียกี่บาทกันเชียวว่ะ ถ้านังเด็กนั้นมีแรงฟาดทุกคนก็ให้มันฟาดไป”
“เสี่ย!”
“อะไรของมึงนักหนาว่ะไอหรั่ง กูรำคาญออกไปข้างนอกไป หรือจะไปเฝ้านังเด็กนั่นก็ไป”
“ครับเสี่ยภูมิ”
ทันทีที่หรั่งมาถึงก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังเข้ามาจากห้องของแววตาก็รีบวิ่งเข้าไปดูก็เห็นร่างเล็กของแววตาขึ้นคร่อมแขกพร้อมกับกัดใบหูของอีกฝ่ายเลือดอาบ เลือดออกแค่หูไม่พอแต่หัวแตกอีกเหมือนเดิม เหมือนกับแขกรายอื่นๆ หรั่งได้แต่ถอนหายใจและมองไปทางกล้องวงจรปิดรู้ว่านายกำลังแอบดูอยู่
“อีแววพอแล้วมึงจะให้แขกตายไปเลยรึไง” หรั่งเข้ามาแยกจับแววตาออกที่กัดหูของแขกไม่ยอมปล่อย
“อีเด็กเปรต กะอีแค่เด็กขายตัวไปวัน ๆ กล้าดียังไงมาทำกับกูยังงี้ได้ไงวะ” แขกที่ได้รับบาดเจ็บเอ่ยด้วยความโกรธจัดเพราะตนนั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย เด็กสาวตรงหน้ากับวิ่งเข้าใส่ทำร้ายเขาไม่ยั้งมือ
“แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก เป็นไงเจ็บไหมล่ะ ผู้หญิงคนอื่นที่โดนมึงเสียบก็คงเจ็บแบบนี้แหละ คิดจะมาเอาเขาไม่แหกตาดูบ้างว่าเขายินยอมไหม สักแต่จะเข้าเสียบอย่างเดียวไอ้ฉิบหาย”
“อีเด็กเวรเอ๊ย”
เพียะ! เพียะ!
สิ้นเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธฝ่ามือใหญ่ตวัดใส่ใบหน้าเนียนทันทีสองครั้ง จากใบหน้าขาวๆ ค่อยๆ ขึ้นเป็นสีแดงทั้งสองข้างอย่างแจ่มชัด
“อีปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ถ้ามึงไม่อยากมาถางขาให้คนอื่นแล้วมึงมาเลือกทำอาชีพนี้ทำเหี้ยอะไร”
“ไอ้เวรเอ๊ย” หรั่งเข้ามากระชากหัวของคนที่ตบแววตาอย่างแรง เพราะสินค้าทุกคนที่นี่พวกตนไม่เคยทำร้ายร่างกายเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วผู้ชายคนนี้กล้ามาทำให้ผู้หญิงที่นี่เจ็บตัวได้ยังไง
“โอ๊ย! กูเป็นลูกค้าขี้ข้าอย่างมึงกล้ามาทำแบบนี้กับกูได้ยังไง”
“ก่อนมึงมาใช้บริการที่นี่มึงไม่ได้อ่านกฎหรือไงว่ะห้ามทำร้ายร่างเด็กผู้หญิงที่นี่”
“ทำไมว่ะ กะอีแค่ผู้หญิงขายตัวราคาถูกๆ มันมีดีอะไรให้ปกป้อง”
“จะผู้หญิงราคาถูกหรือแพงทุกคนก็ต่างมีศักดิ์ศรีเหมือนกันทั้งนั้นแหละไอ้เศษสวะเอ๊ย”
แววตาเอ่ยด่าเต็มไปด้วยความโกรธที่เห็นอีกฝ่ายมาดูถูกได้อย่างไม่มียางอายทั้งที่ผู้หญิงทุกคนเป็นเพศแม่ของมันเสียด้วยซ้ำ
“มึงก็เหมือนกันอีเด็กดอก เลือดกูออกอย่างงี้มึงอย่าหวังว่าจะเป็นสุขได้เลย ผู้หญิงอย่างพวกมึงก็เป็นได้แค่กะหรี่ดี ๆ เท่านี้แหละอีตัวเอ๊ย”
“ถุย! ถ้าเพศแม่มึงเป็นกะหรี่ทุกคน ถ้างั้นมึงเองก็เกิดมาจากกะหรี่แหละ มึงหยามผู้หญิงแบบนี้ อย่าลืมว่าแม่มึงก็เป็นผู้หญิง”
“อีเวร”
หรั่งมองมาทางกล้องวงจรปิดอีกครั้ง เพราะไม่เข้าใจนายตัวเองเลยว่าต้องการอะไร รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้แต่ก็ยังให้เด็กนี่มารับลูกค้า รู้ทั้งรู้ว่าคงรับแขกไม่ได้ มีแต่เสียเงินไปเปล่าๆ แต่ก็ยังสั่งให้เขาลงแขกให้
“ฮ่า ฮ่า” ร่างสูงนั่งหัวเราะลั่นเมื่อเห็นเด็กสาวตัวแค่นั้นแต่สู้กับผู้ชายที่โตกว่าเกือบสองเท่า เธอสู้ไม่คิดชีวิตทั้งกัดทั้งถีบและเป็นดังที่คาดไว้ว่าทำแขกหัวแตกไปอีกราย
“จะทำยังไงกับเด็กอย่างเธอดีแววตา” ภูมิเอ่ยขึ้นเสียงเย็นและเดาะลิ้นเล่นอย่างใช้ความคิด
ไม่นานชายหนุ่มก็เดินมาถึงห้องที่เกิดเรื่อง พอเข้ามาเขาก็ใช้สายตาอันดุดันมองมาทางหญิงสาว แววตาก้มหน้าลงเพราะคิดว่าเขาจะต้องตบเธออีกเป็นแน่
พลั่ก!
แต่ผิดคาดเพราะเขาถีบผู้ชายที่มีเรื่องกับเธอแทนจนล้มหงายหลังไปกับพื้น และร้องโอดครวญไปด้วยความเจ็บ
“เสี่ยภูมิคุณมาถีบผมทำไม คุณต้องจัดการเด็กของคุณสิ”
“เด็กของผมทุกคนมีศักดิ์ศรี เด็กทุกคนในนี้ไม่ใช่กะหรี่ และงานนี้พวกเธอก็ทำอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าอยากได้กะหรี่มากนักก็ไปคว้าเอาจากข้างทาง ไม่ใช้มาเหยียบในพื้นที่ของกู ไอ้หรั่ง!!”
“ครับนาย”
“เอามันออกไป และไม่ต้องจ่ายค่ารักษาใด ๆ ทั้งสิ้น”
“ผมจะไปแจ้งตำรวจ”
“มึงก็ไปแจ้งสิ กูจะได้เอาคลิปไปยื่น ตำรวจคงชอบว่าผอ. โรงเรียนอย่างมึงแอบหนีเมียมาทำเรื่องอย่างว่ากับเด็กของกู เป็นครูเสียเปล่าแต่จะมาล่วงเกินเด็กที่ยังไม่พ้นนิติภาวะกูก็อยากรู้นักว่าใครจะอยู่ใครจะไป"
“บัดซบพวกมึงรุมหัวมาโกงกูใช่ไหม”
“กะอีแค่เศษเงินที่มึงจ่ายมากูจ่ายคืนให้ก็ได้ แต่ต้องหักครึ่งหนึ่งนะ เพราะมึงทำเด็กกูเจ็บเหมือนกัน”
“ไอ้เวรเอ๊ย”
“ออกมาไอ้ระยำเอ๊ย” หรั่งเข้ามากระชากแขกออกมาข้างนอกเมื่อเห็นสายตาดุของนายมองมาเชิงให้จัดการเดี๋ยวนี้
“ส่วนเธอตามมานี่” เสียงทรงอำนาจสั่งเด็กสาวที่ยืนตัวลีบเงียบ ๆ อยู่ข้างหลัง
แววตาเดินตามออกไปเงียบ ๆ โดยไม่ถามอะไรออกมา เพราะรอรับบทลงโทษที่เขาจะมอบให้ เขาจะลงโทษอะไรเธอก็ยอมหมดเพราะบอกแล้วเธอไม่ขายตัวเป็นอันขาด
“ขึ้นรถสิ” เสียงแข็งหันมาสั่งเมื่อหญิงสาวยังยืนนิ่งไม่ยอมขึ้นมานั่ง
“ค่ะ” เธอพยักหน้าและขึ้นมานั่งข้างฝั่งคนขับ
“ไม่อยากขายตัวมากนักใช่ไหม”
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแข็งกลับไป
“ไม่อยากขายก็ต้องขาย เพราะฉันซื้อเธอมาแล้ว ยังไงเธอก็ต้องเอาเงินมาคืนให้ฉัน”
“เงินแค่นั้นมันก็แค่เศษเงินของเสี่ยไม่ใช่เหรอคะ แค่วันเดียวเสี่ยก็หาได้แล้ว
“ดอกมันก็ขึ้นทุกวันไหมล่ะ” เธอช่างยอกย้อนเสียจริง แบบนี้น่าเก็บเอาไว้เล่นหน่อย ชายหนุ่มคิดและยิ้มมุมปากออกมา
“ดอกอะไรกันค่ะเสี่ย เสี่ยซื้อหนูมาขาดตัวไม่ใช่รึไง”
“อยากหลุดพ้นจากวงโคจรนี้เธอก็ต้องหาเงินมาใช้คืน”
“งั้นก็ปล่อยหนูไปสิ หนูจะไปทำงานแล้วเอาเงินมาคืนให้”
“กี่ปีล่ะ เธอถึงจะหามาคืนได้ เพราะดอกเธอขึ้นทุกวัน ตอนนี้ก็เด้งมาเป็นแสนแล้วนะ” ภูมิยิ้มเหยียดและมองหญิงสาวนิ่ง
“อะไรกันจะมาเป็นแสนได้ไง”
“ฉันบอกเป็นแสนก็เป็นแสน ถ้าจะหามาคืนก็หามาให้ได้ภายในวันพรุ่งนี้”
“แล้วหนูจะไปหาที่ไหนละคะ ตั้งเป็นแสนนะไม่ใช่บาทสองบาทที่ภายในวันเดียวแล้วจะหาได้”
“หึ เมื่อกี้ยังบอกจะไปทำงานหาเงินอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ปากเก่งแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง”
“หนูก็ปากเก่งแบบนี้อยู่ตลอดแหละคะเสี่ย” เธอเถียงกลับ และหันหน้าหนีมองวิวผ่านกระจกแทน
“หนู? เรียกแทนตัวเองว่าหนูก็ดีเหมือนกันนะ เหมือนเป็นเด็กขายตัวจริง ๆ เลย”
“ลืมตัวค่ะ” เธอหันมาตอบ ใช่ เธอลืมตัวจริง ๆ และอีกอย่างเห็นเขาแก่กว่าด้วย
“ต่อไปแทนตัวเองว่าหนูกับฉันแหละดีแล้ว”
“ค่ะเสี่ย” เธอตอบกลับหน้าตาย
ภูมิยิ้มขันเพราะไม่เคยเจอเด็กแบบนี้มาก่อนเลย แรก ๆ เขาก็โกรธที่เธอดื้อด้าน จับไปขังก็แล้วแต่ก็ยังไม่สลด
“แววตาถึงแม้เธอไม่อยากขายตัวแต่เธอก็ต้องทำ”
“หนูไม่ทำ”
“ไม่อยากขายให้คนอื่นก็ขายให้ฉัน นอนกับฉันหนึ่งครั้งก็ถือว่าช่วยลดหนี้ไปบางส่วนหนึ่งครั้งดีไหม”
“เสี่ยมีแต่ได้กลับได้อย่างเดียวเลย” เลว และเห็นแก่ตัวเหลือเกิน เธอก่นด่าอยู่ในใจตลอดหลายวันที่ทำตัวเข้มแข็งมาวันนี้อยากร้องไห้เหลือเกิน
“หรืออยากรับแขกหลาย ๆ คนเหมือนผู้หญิงคนอื่นล่ะ”
“ถ้าหนูนอนกับเสี่ย แล้วต้องนอนกับใครอีกไหม”
“ถ้านอนกับฉันแล้วเธอจะไปนอนกับใครไม่ได้อีก เพราะฉันไม่ทับรอยใคร ขยะแขยง” ชายหนุ่มตอบเสียงขรึม และปรับสีหน้าลงเมื่อมองหญิงสาวเพียงเล็กน้อยและตั้งใจมองทางต่อ
“ต้องนอนกี่ครั้งหนี้ถึงจะหมด”
“แล้วแต่อารมณ์ และแล้วแต่ท่าของเธอว่าจะเด็ดไหม”
แววตานิ่งเงียบและจิกเล็บกับนิ้วมือของตัวเองอย่างคิดไม่ตก อย่างไงเธอก็ต้องขายตัวอยู่แล้ว สู้ขายให้เขาเพียงคนเดียวไม่ดีกว่าเหรอ แค่ทนนอนอ้าขาให้เขาก็พอ พอเขาเบื่อเดี๋ยวก็คงปล่อยเธอไปละมั้ง
“ถ้าเกิดเสี่ยเบื่อหนูขึ้นมาจะไม่ส่งหนูกลับมาขายที่ผับเสี่ยอีกใช่ไหม”
“อืม ฉันให้สัญญาว่าจะไม่ส่งเธอมาขายอีก เพราะถ้าเธอเป็นคนของฉันเมื่อไรเธอจะไม่มีสิทธิ์ทำอะไรได้อีก” เสียงเข้มหันมาบอกและยิ้มมุมปากให้ ในเมื่อเธอไม่ยอมทำงานเขาก็คงต้องรับเธอมาดูแลเองเสียแล้วสิ และค่าดูแลก็คือนอนอ้าขาให้เขาเอง ให้มันคุ้มกับเงินที่เสียไปก็ไม่เลวเสียทีเดียวยังไงเธอก็ยังสดใหม่ไม่เคยผ่านมือใครมา
“ก็ได้ค่ะ ถ้าเสี่ยสัญญาว่าจะไม่เอาหนูมาขายตัวอีก”
“แน่นอน”
ภูมิขานรับ และเหยียบคันเร่งไปที่จุดหมายตัวเองต้องการด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น และหันมามองเด็กสาวเป็นระยะ และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขารับเด็กอายุ 18 ปี เข้ามาดูแล คงเลี้ยงไม่ยากหรอกใช่ไหม
************************
เลี้ยงไม่ยากหรอกค่ะเสี่ย
แต่เสี่ยภูมิเตรียมปวดหัวไว้รอเลยค่ะ 5555
เตรียมยาพาราไว้ก็ดีนะคะ ^^
- ผู้เขียน
