พันแสงนั่งกุมขมับตัวเองแน่นหลังพาคนเป็นเมียมาที่โรงพยาบาล ดวงตาคู่คมเอาแต่จับจ้องประตูห้องฉุกเฉินไม่วางตาด้วยความร้อนใจ ในตอนนี้หัวใจของเขาแทบจะเต้นช้าลงทุกทีแถมยังบีบรัดจนเจ็บไปหมด
“ญาติของคุณรุ่งทิวาใช่ไหมครับ”
เสียงเรียกของหมอชายวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน เรียกคนที่นั่งเคร่งเครียดให้ลุกไปหาอย่างไว
“ครับ”
“รอสักครู่นะครับ หากคนไข้ฟื้นแล้วคงต้องให้เข้าไปฟังผลตรวจด้วยกัน”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทำไมต้องรอผลตรวจถึงขนาดนั้น”
“ไว้รอผลตรวจออกก่อน หมอจะแจ้งให้พวกคุณฟังอย่างละเอียดแน่นอนครับ”
คำพูดของหมอไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มสบายใจแต่อย่างใด ทว่าเขากลับกังวลจนแทบจะนั่งไม่ติด สองเท้าเดินวนไปมาอยู่บริเวณหน้าห้องฉุกเฉินเพื่อรอหญิงสาวฟื้นขึ้นมา
“เฮีย”
“ทิวา”
ร่างกำยำรีบเดินเข้าไปรับเมียตัวน้อยเข้าสู่อ้อมกอด ยกมือลูบเส้นผมยาวสลวยของสาวเจ้าไปมาแผ่วเบาเพื่อปลอบโยนเธอ เห็นใบหน้า
