ร่างสูงที่ถูกสวมกอดอยู่ได้แต่ยืนนิ่งไปกับท่าทีของคนตรงหน้า ก่อนที่มือแกร่งจะค่อย ๆ เลื่อนลงไปสวมกอดคนตัวเล็กกลับ
"ที่ผ่านมา ฮึก...เจ็บปวดเพราะเรามามากเลยใช่ไหม"
"ฉันรู้ว่าเธอเองก็ทรมาน"
"ฮืออออ เราขอโทษ เราแค่ ฮึก ไม่อยากให้จอร์แดนต้องมาเดือดร้อนไปด้วย เราทำได้แค่นี้" คำพูดที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงสะอื้น ทำให้มือแกร่งยิ่งสวมกอดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม ยอมรับว่าในตอนแรกเขารู้สึกโกรธอยู่ไม่น้อยที่ซัมมายด์ทำเหมือนเขาเป็นสิ่งของ ทว่าในความรู้สึกอีกด้าน เขาก็พอจะเข้าใจในทุกอย่างที่เจ้าของใบหน้าใสถูกกดดัน ส่วนตัวเขาเองก็รอเวลานี้มานานเหมือนกัน
"ไม่ต้องร้องแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยพลางจับร่างบางผละออกจ้องมองยังใบหน้าเรียว นิ้วหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาใสด้วยความเบามือ
"จอร์แดนจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
"?"
"ที่ทำกับบ้านอิงฟ้าแบบนี้..." เรียวปากบางอมชมพูถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย เธอยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ และกลัวว่าจ
