หลังจากหมดเวลาทำงาน ท่านประธานมาเฟียที่แสนจะเขร่งขรึมของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้ก็ลากเธอขึ้นรถหรูออกไปด้วย โดยไม่ได้สนใจสายตาของพนักงานที่ซุบซิบนินทาเลยแม้แต่น้อย
"ทำหน้าแบบนั้นคือ?" ธาวินเอ่ยถามหญิงสาวขณะกำลังขับรถอยู่ เขาเห็นเธอนั่งหน้าบูดมาตั้งแต่ออกจากบริษัทแล้ว
"ฉันเบื่อเวลาถูกนินทา"
"ก็บอกว่าอย่าไปสนใจ"
"เหมือนทำง่ายล่ะมั้ง" หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ พลางหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นเมนูสุดโปรด
"กรี๊ด สปาเกตตีน่ากินมาก ฮือ" มาเฟียหนุ่มหลุบตามองตามเสียงออดอ้อนของไอลิน
"อยากกิน?" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบในขณะที่ใบหน้าหล่อเหล่ายังจดจ้องบนท้องถนน ไอลินทำหน้าตาอยากกินสุด ๆ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา
"ก็อยากแหละ แต่พิกัดร้านอยู่ไกล แถมแพงด้วย ช่างเถอะ" ไอลินเก็บโทรศัพท์สีหน้าเซ็ง ๆ ก่อนจะเอียงคอหลับตาลง "ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ"
"..." ธาวินไม่พูดอะไรต่อ
