ภีมทอดสายตามองเด็กน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงนอนแสนสบายหลังจากดื่มนมไปยังไม่ทันหมดกล่องในช่วงเวลาบ่าย ก่อนจะจูงมือยี่หวาไปนั่งเล่นริมสระว่ายน้ำ
"เพลงเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมาก อยู่ง่าย กินง่าย กินอิ่มก็หลับ" ภีมหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงอาบแดด วงแขนแกร่งกอดรั้งสะโพกมนของยี่หวาให้มานั่งลงตรงหว่างขา โดยที่เรียวขาทั้งสองข้างของเธอพาดผ่านท่อนขาแข็งแรงข้างหนึ่งของเขาไว้ ฝ่ามือใหญ่ประคองใบหน้าสวยเข้ามาแนบกับอกแกร่งของตนเอง แล้วกอดกระชับเธอไว้ในอ้อมกอด
"เพลงแทบจะไม่เคยงอแง นอกจากเวลาไม่สบายเท่านั้น ปกติเพลงไม่ใช่เด็กแสนงอน ไม่โวยวาย วันนี้หวาเห็นเพลงงอนเฮีย หวายังอดแปลกใจไม่ได้"
"ที่ไม่งอน ไม่โวยวายเพราะไม่อยากทำให้แม่หวาไม่สบายใจไง เลยพยายามเข้าใจทุกอย่าง พอได้เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นก็เริ่มแสดงออกมากขึ้น แม่ยังแสนงอน ลูกจะไม่แสนงอนได้ไง เจ้าดื้อของเฮีย"
"ชิ" ยี่หวาย่นจมูกใส่เมื่อถูกเรียกว่าเจ้าดื
