“ใจเย็นๆ ก่อนสิครับ”
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมา”
“ผมพูดเองคุณอาจจะไม่เชื่อ เอาอย่างนี้ดีกว่า ผมจะให้ใครคนหนึ่งที่คุณรู้จักเป็นอย่างดีช่วยพูดแทน”
ได้ยินเจสันบอกแบบนั้นในอกของมุกดาราก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ใบหน้าบึ้งตึงในตอนแรกค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะได้ยินปลายสายเอ่ยด้วยซ้ำ
“ผักหวานช่วยป้าเดี๋ยว ผักหวาน”
“ป้าคะ ป้าชารอน”
มุกดาราร้องเรียกแต่ดูเหมือนว่าเครื่องมือสื่อสารเคลื่อนที่จะกลับมาอยู่กับเจสันอีกครั้ง
“อยากช่วยป้าของคุณหรือเปล่ามุกดารา”
“คุณต้องการอะไร”
“แค่คุณ”
“...”
“แค่คุณพาตัวเองมาหาผมก็พอ”
“...”
“ผมให้เวลาคุณไม่เกินสองชั่วโมงนะมุกดารา”
“...”
“รีบมาเร็วๆ ล่ะผมจะรอ เดี๋ยวผมส่งโลเกชั่นไปให้ และผมหวังว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างคุณกับผมเท่านั้น เพราะมันหมายถึงความปลอดภัยของป้าคุณ”
แล้วเจสันก็กดตัดสายไป มุกดาราทราบว่าตัวเองไม่อาจทำอะไรได้นอกเสียจากทำตามที
