ภรรยาเถื่อนจอมอิทธิพล

1.1

หลังจากที่พิมพ์รายงานการประชุมเรียบร้อย มุกดาราก็กลับอพาร์ตเมนที่อยู่ห่างจากบริษัทที่หญิงสาวทำงานไม่ถึงหนึ่งไมล์ และหญิงสาวก็เลือกที่จะเดินไปทำงานมากกว่าการใช้บริการรถสาธารณะเพราะนอกจากจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายยังช่วยในเรื่องการส่งเสริมสุขภาพนั่นก็คือการออกกำลังกาย แม้ค่าเช่าจะค่อนข้างสูงเพราะอพาร์ตเมนต์ของหญิงสาวตั้งอยู่ใจกลางเมืองแมนฮัตตัน ทว่ารายได้ที่ได้รับแต่ละเดือนจากฟรีเดล กรุ๊ป ในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาฯ หักลบกันแล้วก็ถือว่ายังพอจะมีเงินเหลือเก็บอยู่บ้าง มุกดาราอาศัยอยู่เพียงลำพัง ก่อนหน้านี้หญิงสาวอาศัยอยู่ที่บ้านของลุงที่เป็นชาวไทยกับภรรยาชาวอเมริกันในบ้านที่อยู่แถบชานเมืองแมนฮัตตัน แต่เพราะต้องทำงาน หญิงสาวจึงเลือกที่จะเช่าอพาร์ตเมนต์เพื่อความสะดวก และเมื่อมีเวลาว่างเธอก็มักจะกลับไปเยี่ยมเยียนป้าชารอนอยู่บ่อยครั้ง เพราะตอนนี้ชารอนอาศัยอยู่เพียงลำพัง เนื่องจากลุงของเธอจากไปด้วยโรคประจำตัวเมื่อสองปีก่อน และเพราะชารอนช่วยเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เธออายุได้สองขวบพร้อมๆ กับลุงของเธอหลังจากที่พ่อแม่แท้ๆ ของเธอเสียชีวิตลง ลุงของเธอก็ไปรับเธอมาดูแลและเลี้ยงดูเธอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โดยมีชารอนที่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดี และทั้งคู่ก็ไม่มีลูกด้วยกัน

ทว่าหลังจากที่ลุงของเธอเสียชีวิตชารอนก็เปลี่ยนไป นั่นเป็นเพราะเสียใจต่อการจากไปของลุงของเธอ ชารอนมักจะดื่มอยู่บ่อยครั้ง และแต่ละครั้งก็ดื่มหนักเสียด้วย มุกดาราพยายามวิงวอนและขอร้องให้ชารอนเลิกดื่ม ในที่สุดชารอนก็หยุดดื่มตามคำร้องขอของมุกดารา ทว่าชารอนกลับหันไปหาที่พึ่งทางใจด้วยการเข้าบ่อนการพนันแทน และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้มุกดาราต้องตัดสินใจทำผิดต่อบริษัท เมื่อเจ้าของบ่อนซึ่งก็คือเจสัน โดโนแวน เรียกร้องหนี้พนันที่ชารอนติดค้าง ซึ่งเป็นจำนวนมหาศาล แม้ว่ามุกดาราเข้าไปเจรจาแล้วว่าจะพยายามทยอยคืนให้ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เจ้าหนี้อย่างเจสันเกิดความเห็นใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งพอทางนั้นทราบว่าเธอทำงานให้ฟรีเดล กรุ๊ป ข้อเสนอทางเดียวที่เธอมีนั่นก็คือนำข้อมูลเรื่องการยื่นประมูลเพื่อถือสิทธิ์ในสัมปทานเหมืองเพชรที่เวอร์จิเนียของฟรีเดล กรุ๊ป มุกดาราคงปฏิเสธอย่างหัวชนฝาไปแล้วหากอีกฝ่ายไม่บอกว่า

“ถ้าผมไม่ได้ข้อมูลภายในวันนี้ คุณก็เตรียมไปเจอยายแก่นั่นที่หลุมฝังศพได้เลย”

นั่นคือคำขู่จากเจสัน โดโนแวน และมันก็สร้างความหนักใจให้แก่มุกดาราเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยมีความคิดคดทรยศต่อบริษัทที่เปรียบเสมือนอู่ข้าวอู่น้ำของเธอ แต่ในเมื่อชารอนเป็นผู้มีพระคุณและเป็นญาติถึงแม้จะต่างสายเลือดเพียงคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ เธอจึงไร้ทางเลือก แม้จะรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ได้ทำลงไปอยู่มาก แต่มุกดาราคิดเอาเองว่าฟรีเดล กรุ๊ป ยังมีสัมปทานเหมืองเพชรอีกหลายแห่ง และการประมูลในแต่ละครั้งก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าบริษัทใดจะเป็นผู้ที่ได้รับสัมปทานนั้นไป และเธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีใครล่วงรู้เรื่องนี้

“เฮ้อ”

มุกดาราพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ออกมาขณะที่ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนภายในอพาร์ตเมนต์ ดวงหน้าเนียนใสฉายแววกังวลติดจะเคร่งเครียดเด่นชัด ก่อนหน้านี้เธอโทร.ไปหาชารอนแล้ว และพบว่าอีกฝ่ายถูกปล่อยตัวและกลับบ้านหลังจากที่เธอส่งข้อมูลไปให้เจสันเรียบร้อยแล้ว

และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าชารอนจะไม่เดินทางผิดอีก

สองสัปดาห์ต่อมา

เอเดรียนกับพอลเดินทางไปยังเวอร์จิเนียเพื่อรับฟังผลการยื่นซองประมูลสัมปทานเหมืองเพชร และสถานที่ที่จัดงานก็คือห้องบอลลูนแกรนด์ในโรงแรมหรูใจกลางเวอร์จิเนีย มีหลายบริษัทที่ต้องการถือสิทธิ์ในสัมปทานเหมืองเพชรแห่งนี้ และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มีโดโนแวน กรุ๊ป ที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับจิเวลรีไม่ต่างจากเอเดรียน และที่สำคัญยังเป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันมาหลายปี ความบาดหมางของทั้งคู่เด่นชัดมากขึ้นเรื่อย หากพบปะกันก็มักจะพูดจาเชือดเชือนกันให้เจ็บใจ ราวกับว่ามีความแค้นฝังใจกันมาเนิ่นนานทั้งๆ ที่ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนสนิทกัน

และไม่มีใครทราบว่าทั้งคู่แตกคอกันด้วยเรื่องอะไร คงมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ในเรื่องนี้

เอเดรียนก้าวกับพอลก้าวเข้าห้องจัดงานเป็นจังหวะเดียวกับที่เจสันกับลูกน้องคนสนิทอย่างโรนัลด์ก้าวเข้ามาพอดี ราวกับว่าต่างนัดกันมา เอเดรียนตวัดสายตามอีกฝ่ายอย่างจงใจ ก่อนจะขยับเท้าต่อโดยไม่ได้กล่าวทักทาย ทว่าเจสันกลับรั้งชายหนุ่มเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนสิเอเดรียน”

“ทำไม นายมีอะไร”

เอเดรียนยอมหยุดเท้าทว่าถามกลับด้วยเสียงกระด้าง น่าแปลกที่ครั้งนี้ไม่ได้สร้างอารมณ์เดือดดาลให้เจสันอย่างที่ควรจะเป็น ซ้ำยังเผยรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก

“ขอให้นายโชคดีนะ”

เจสันกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวไปยังเก้าอี้ที่จัดเตรียมเอาไว้พร้อมคนสนิทอย่างโรนัลด์ เอเดรียนยังคงหยุดเท้าอยู่ที่เดิม ความกังขาฉายชัดอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา นัยน์ตาสีฟ้ามองตามแผ่นหลังของเจสันไปจนกระทั่งอีกฝ่ายนั่งเรียบร้อย ในหัวของชายหนุ่มพลางคิดวิเคราะห์ถึงคำพูดของเจสัน พูดออกมาแบบนั้นไม่ต่างอะไรกับว่าอีกฝ่ายต้องการจะเยาะเย้ยเขาอย่างไรอย่างนั้น และนั่นเป็นเหตุให้ชายหนุ่มถึงกับต้องบดกรามเข้าหากันแน่น

“เราไปนั่งกันดีกว่าครับ”

พอลที่ยืนเยื้องอยู่ทางด้านหลังกล่าวออกมา เพราะเกรงว่าเจ้านายหนุ่มจะเกิดความหงุดหงิดใจมากไปกว่านี้ เอเดรียนพยายามระงับโทสะที่ก่อตัวขึ้นในอกให้ลดลง ก่อนจะขยับเท้าไปนั่งในที่ของตัวเองตามคำแนะนำของพอล

บริษัทที่เข้าร่วมประมูลในครั้งนี้มีถึงสิบบริษัท มูลค่าการเสนอราคาในการถือสิทธิ์สัมปทานเหมืองเพชรถูกปิดผนึกเาไว้ในซองเป็นอย่างดี และตอนนี้กำลังจะดำเนินการเปิดซองเสนอราคาของแต่ละบริษัท และแน่นอนว่าบริษัทที่ยื่นเสนอราคาสูงสุดจะได้เป็นผู้ถือสิทธิ์ในสัมปทานเหมืองเพชร

ราคาประมูลของแต่ละบริษัทถูกนำเสนอขึ้นบนหน้าจอรับภาพโปรเจกเตอร์อย่างโปร่งใส ตอนนี้ทำการเปิดซองมาถึงเก้าบริษัทแล้ว และตอนนี้ฟรีเดล กรุ๊ป ก็เป็นบริษัทที่ให้ราคาสูงสุดและราคาค่อนข้างแตกต่างจากบริษัทอื่นๆ มากพอสมควร ความหงุดหงิดใจที่เคยมีก่อนหน้านี้ของซีอีโอหนุ่มจากฟรีเดล กรุ๊ปหายไปจนแทบไม่หลงเหลือ และตอนนี้ก็เหลือแค่เปิดซองเสนอราคาของโดโนแวน กรุ๊ปเท่านั้น

แน่นอนว่าเอเดรียนไม่ลืมส่งสายตาและรอยยิ้มหยันไปให้เจสันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ขุ่นเคืองสายตาและรอยยิ้มหยันของเอเดรียนอย่างที่ควรจะเป็น เพราะทันทีที่ตัวเลขเสนอราคาของโดโนแวน กรุ๊ปถูกนำเสนอขึ้นบนหน้าจอรับภาพโปรเจกเตอร์ รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าของเจสัน ในขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเอเดรียนเลือนหายไป มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มกำเข้าหากันแน่น การแพ้ในครั้งนี้เขาอาจจะรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง แต่ต้องไม่ใช่ตัวเลขที่ต่างกันเพียงแค่สิบดอลลาร์

แค่สิบดอลลาร์เท่านั้น

เอเดรียนไม่ใช่เพิ่งจะมาจับธุรกิจเป็นครั้งแรก เขาผ่านการประมูลมานักต่อนัก มีทั้งแพ้บ้างชนะบ้างอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ตัวเลขจะแตกต่างกันเล็กน้อยราวกับจงใจ และการที่คร่ำหวอดในธุรกิจมานานทำให้เอเดรียนรู้ได้ในทันทีว่าข้อมูลของฟรีเดล กรุ๊ปต้องตกไปอยู่ในมือของโดโนแวน กรุ๊ปอย่างไม่ต้องสงสัย และอีกฝ่ายก็จงใจเยาะเย้ยเขาด้วยการเสนอราคาที่ตัวเองต่างกันเพียงแค่สิบดอลลาร์เท่านั้น

บ้าชะมัด

เอเดรียนลุกขึ้นและเดินออกจากห้องจัดงานทันทีที่มีการประกาศว่าบริษัทที่ได้สัมปทานในครั้งนี้เป็นของโดโนแวน กรุ๊ป พอลเองก็เช่นกัน ที่ปรึกษาวัยสี่สิบปีรีบสาวเท้าตามเจ้านายไปแบบติดๆ เจสันมองตามทั้งคู่ไปจนลับสายตาพลางกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนที่รอยยิ้มกว้างอย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะจะปรากฏขึ้น