มุกดาราวางกระเป๋าสะพายลงในลิ้นชักที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ในห้องปราศจากเงาของเอเดรียน หญิงสาวจึงได้หายใจหายคออย่างสะดวกมากขึ้น ไม่ว่าใครก็ตามที่ต้องมานั่งทำงานในห้องเดียวกันกับเจ้านายคงรู้สึกไม่ต่างจากเธอนักหรอก
“เฮ้อ”
มุกดาราถอนหายใจ พลางครุ่นคิดด้วยท่าทางอ่อนล้า เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้นานเท่าไรกัน อีกสักสิบปี หรือยี่สิบปี หรือบางทีอาจจะเป็นสามสิบปีตามที่เหมยลี่ว่า
หรือว่าบางทีเธอควรจะถามเอเดรียนตรงๆ ดี ว่าเธอจะต้องอยู่แบบนี้ไปนานเท่าไรกัน และยิ่งได้เห็นเจนิสเธอก็ยิ่งไม่สบายใจ เหมือนกับว่าเธอกำลังลักกินขโขมยกินของของคนอื่นอย่างไรก็ไม่รู้
แบบนั้นไม่ดีเลยสักนิด
และเธอก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้
มุกดารายอมทำทุกอย่างที่เอเดรียนต้องการเพื่อชดใช้ความผิดที่เธอได้ก่อขึ้น ยกเว้นเพียงเรื่องเดียว แค่เรื่องเดียวเท่านั้น
หรือบางทีเธอน่าจะปล่อยให้เขาดำเนินคดีทางกฏหมายไปซะจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป
แล้วป้
