เมริสายิ้มอ่อนโยนเพื่อสื่อสารกับไดแอนในภาพถ่าย ดวงตาของไดแอนอ่อนล้าแต่เปี่ยมพลัง ไดแอนกำลังกระซิบบอกบางเรื่องแก่เธอ รู้ไหมสาวน้อย การมีชีวิตอยู่นั้นมีค่าเพียงใด และเธอควรไม่พลาดที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ปลิดมันลงก่อนวัยอันควร ไม่ว่าทุกข์นั้นจะหนักหนาสาหัสเจียนตายเพียงใด...
“ฉันรู้ค่ะ” เธอรับปากว่าจะมีชีวิตดี ๆ เธอถอดเสื้อโค้ตของไคล์ออกจากตัวแล้ววางมันตรงหน้ามารดาของเขา
“ความจริง ฉันตั้งใจจะมากล่าวลาคุณในเช้าวันนี้ ฉันต้องขอโทษคุณ ที่ไม่อาจทำตามคำสัญญาได้ไปจนตลอด เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง ฉันไม่คู่ควรที่จะอยู่ที่นี่ ไม่คู่ควรกับทุกสิ่งในไวน์โรส...
....หลังจากวันนี้ไป ฉันคงต้องกลับไปใช้ชีวิตของฉันเอง ที่ไหนสักแห่ง ที่ฉันสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข โดยไม่ต้องกลัวอะไร และไม่ต้องเสียใจด้วย”
เธอหยุดแล้วถอนใจแผ่วเบา ใจที่เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจนไร้เรี่ยวแรงจะเต้น
“ฉันมีอีกเรื่องที่ต้องสารภาพก
