“ทำไมไม่มี!!! หายไปไหน!!!”
ไอริสรื้อค้นข้าวของของเจ้าของห้องจนเละเทะ เหมือนกองขยะไม่ผิด โดยมีอีกคนยืนกอดอกมองอย่างเวทนาที่มุมห้อง อัญชลีส่ายหน้าระอาใจ เพราะเธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าบุตรสาวได้ทิ้งล็อกเก็ตสำคัญไปเสีย ทั้งที่เธอกำชับแล้วว่าให้เก็บรักษาไว้อย่างดี
“ยัยเมริสามันเก็บไว้จริง ๆ นะแม่!”
“แกขว้างทิ้งไปได้ยังไง ฉันสั่งแกแล้วว่าให้เก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุด”
“ก็มันทั้งเก่าแล้วก็ไม่มีราคาอะไร เก็บไว้ก็เอามาใส่โชว์ไม่ได้”
“แกมันตาไม่ถึง” อัญชลีอดตำหนิลูกสาวไม่ได้ เธอรู้ดีว่าภายในนั้นซ่อนบางอย่างเอาไว้ ที่อาจนำมาซึ่งทางรอดของเธอและลูกสาว แต่ตอนนี้ ความหวังมลายหายสิ้น “แล้วนี่แกติดต่อเมริสาได้ไหม ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”
ไอริสเท้าสะเอว เดินไปมาอย่างอารมณ์เสีย “มันอยู่มิลาน ไปเป็นคนใช้ให้...มหาเศรษฐีที่นั่น! ไปอยู่อย่างสุขสบาย มันทิ้งแม่ไปได้ยังไง มันเลวจริง ๆ แม่อุตส่าห์เลี้ยงดูมันมา!
