เมริสาไม่ได้กลับห้องพัก แต่มาที่ห้องเก็บไวน์ ห้องเดิม!
และทันทีที่ประตูห้องเก็บไวน์ปิดลง น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมา ไหลไม่หยุด จนทำให้ใบหน้าของเธอเปียกแฉะ
"............." เธอค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องที่เย็นเฉียบ เหมือนกับใจเธอ แล้วปล่อยหลังพิงบานประตูอย่างคนหมดแรง
"อ่า........." เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เมื่อถึงเวลาจริง ๆ หัวใจของเธอกลับไม่แข็งแรงพอจะยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น เธอเจ็บปวดรวดร้าวราวกับมีเข็มสักพันเล่มรุมทิ่มแทงทั้งตัว เธออ่อนแรงจนพยุงตัวแทบไม่ได้
“พวกคุณเหมาะสมกันมากจริง ๆ” เธอปาดน้ำตาทิ้งอย่างสิ้นหวัง สายตาจ้องมองไปยังชั้นวางขวดไวน์เบื้องหน้า “ฉันเชื่อว่าคุณจะมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเธอ”
หญิงสาวล้วงล็อกเก็ตอันที่เธอสวมไว้ขึ้นมาดู แล้วพิจารณามันอย่างถ้วนถี่
“เหลือแค่สิ่งเดียวที่ฉันยังทำไม่เสร็จ”
หญิงสาวปาดเช็ดน้ำตา ซับความเสียใจที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย วินาทีนี้
