เพนนีพยักหน้า เมริสาแอบนึกในใจ เจ้าหล่อนถามด้วยเสียงเรียบปกติก็จริง แต่สายตาของเจ้าหล่อนเหมือนด่าเธออยู่มากกว่า เธอควรจะพูดความจริงหรือโกหกดี
“เมืองไทย” พ่อกับแม่ของเธอมาจากเมืองไทย ถึงมันจะจริงแค่ส่วนหนึ่งก็เหอะ “รู้จักไหม ประเทศไทย?”
เพนนีมีสีหน้าสงสัย แต่ไม่ใช่เรื่องประเทศไทย เรื่องที่เจ้าหล่อนสวมเสื้อของเจ้านายเธอและเรียกชื่อเจ้านายเธอด้วยน้ำเสียงสนิทสนม และค่อนไปทางหยาบคาย
“ทำไมถึงมาที่นี่”
เมริสากระพริบตาปริบๆ นี่เธอต้องถูกสอบสวนอีกสักกี่ครั้งกันนะ “มาทำงาน แล้วเธอล่ะ มาจากไหน” เธอถามไปบ้าง เผื่อเจ้าหล่อนอยากจะเล่า
เพนนีฟังคำถามของเธอจบ ก็ก้มลงทำงานตรงหน้าต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเอาเมริสางงเป็นไก่ตาแตก
“เอ่อ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีที่สุดเลยเพนนี เธอฟังเก่งกว่าพูด ส่วนฉัน พูดมากกว่าฟัง เราน่าจะเข้ากันได้ดี”
เมริสาออกจากห้องพัก เธอดึงโทรศัพท์ขึ้นมาดู “แบตจะหมดแล้ว” แ
