“สูทครับเจ้านาย”
โรเบอร์โต้เดินเข้ามาในชั้นวีไอพีของเครื่องพร้อมกับสูทตัวแพงลิ่ว ก่อนที่เครื่องจะลงจอดในอีกห้านาที
“เอามาทำไม?”
“ก็เจ้านายกำลังจะเข้าประชุมที่โรงแรมไม่ใช่เหรอครับ”
ไคล์อยากจะบ้าตายกับลูกน้องทั้งสองคน “เอากลับไป!!!!”
“ครับ ๆ”
“ไปแจ้งกัปตันว่าให้เอาเครื่องลงที่คฤหาสน์ไวน์โรส” เขาสั่งเสร็จ ก็หลับตาลง เพราะไม่อยากเห็นหน้าลูกน้องโง่ ๆ ทั้งสองคนอีกแล้ว อย่างน้อยก็จนกว่าเครื่องจะลงจอด
โรเบอร์โต้เดินกลับมาหยุดยืนข้างเดฟที่คุมประตูเข้าออกระหว่างชั้นของตัวเครื่องและจีบแอร์โฮสเตสเป็นครั้งคราวยามที่เจ้าหล่อนเอาอาหารหรือเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
โรเบอร์โต้สีหน้างงงัน “เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่รู้สิ จำได้ว่าเมื่อก่อนพวกเราแนะนำให้เขาหยุดทำงานแล้วเอาหญิงไปฟัด กลับถีบเรากระเด็น”
“งานต้องมาก่อนสิวะ!!! ...ฉันจำได้นะ มันเหมือนเป็นกฎเหล็กของเขาและของพวกเราเลยก็ว่าได้”
“แต่เขาเป็นแบบนี้
