“แหม เงินเดือนฉันตั้งแพง แค่นี้ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกค่ะ” รถแล่นฉิวเข้าสู่เขตรั้วของคฤหาสน์ แล้วมุ่งตรงเข้าไปจอดที่ลานจอดรถทางด้านหลังซึ่งอยู่ใกล้กับส่วนของห้องครัว
เมริสาช่วยคนงานและสาวใช้ลำเลียงข้าวของที่ซื้อมาใหม่เข้าสู่ห้องครัวอย่างขยันขันแข็ง เธอรู้สึกเหมือนอยู่ที่ร้านอาหารอย่างไรไม่รู้ มันทำให้เธอรู้สึกสนุก เธอช่วยงานที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย
“ฉันขอตัวกลับห้องพักก่อนนะคะคุณรอล่า” เธอย่อตัวให้รอล่าจนเกือบจะถึงพื้น คนแก่สะบัดหน้างอน ๆ ใส่เพราะรู้ว่าเจ้าหล่อนประชด
“อยากไปไหนก็ไป!”
ตอนนี้นะเหรอ เมริสาไม่อยากไปที่ไหนหรอก เธอเริ่มจะชอบที่นี่อย่างจริงจังแล้ว เธอรีบกลับมาที่ห้องพัก อยากหลับยาวสักแปดชั่วโมง แต่ก็คงจะทำไม่ได้ เพราะเธอต้องเข้างานตอนหกโมงเย็น ดังนั้น นอนแช่น้ำอุ่นในห้องน้ำเพื่อผ่อนคลายอารมณ์และความเหน็ดเหนื่อยน่าจะดีที่สุด
เมริสาเคาะประตูเพื่อส่งสัญญ
