ไคล์วางโทรศัพท์แล้วยิ้มปากไม่หุบ เขาเดินออกมาสูดอากาศนอกระเบียงห้อง ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ ชื่นชมทิวทัศน์เบื้องหน้าอันเป็นอาณาจักรยิ่งใหญ่ของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ที่ซึ่งเขาสร้างมันขึ้นจากความรักที่มีต่อมารดา ที่นี่ไม่สวยมานานแล้ว แต่วันนี้ เขารู้สึกได้เลยว่ามันสวยที่สุดในโลก
ไคล์จับราวระเบียงไว้ จ้องมองไปยังทิวเขาสลับซับซ้อนอันอลังการที่อยู่ไกลออกไปนับหมื่นนับแสนไมล์ ตรงนั้นเอง ดวงตะวันกำลังจะลาลับ แสงสีทองที่จับอยู่ทุกอณูบนพื้นดิน กำลังจะถูกเคลือบอาบด้วยสีเทาทึบและดำทะมึน ดวงจันทร์ดวงเดิมจะกลับมาคลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอีกครั้ง
“ทำไมเราถึงอยากจะหัวเราะให้ดังไปถึงดวงอาทิตย์นะ...” เพียงแค่รู้ข่าวว่าคนที่หนีหายไป โดยไม่ได้รับอนุญาต กำลังเดินมาหาเขาเอง อย่างไม่รู้ชะตากรรม
“มาเองนะ ไม่ได้เชิญ!”
ชายหนุ่มก้มลงไปยังสวนสวยเบื้องล่างซึ่งอยู่ตรงส่วนหน้าของตึกสุดคลาสิก ที่นั่นถูกจัด
