ร็อกกี้กรอกตาไปมาด้วยความเซ็ง เมื่อไหร่เธอจะเข้าใจเสียทีว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนหลอก “คุณคิดว่าผมเลวตลอดเวลาเลยใช่ไหม ผมจะต้องไปแก้แค้นเธอให้ได้อะไรขึ้นมา ผมต้องการเธอคนนั้นคืนจากพ่อของผมอย่างนั้นเหรอ เมียพ่อผมนะ ผมจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้าย ผมรักคุณมาตลอด ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง ผมไม่สน ไม่แคร์ด้วย ผมอยากปกป้องคุณ เมื่อก่อนผมทำไม่ได้ แต่ตอนนี้ทำได้แล้ว ช่วยรับโทรศัพท์บ้าง ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง เจอกันบ้าง แค่นี้เอง ไม่ได้เชียวเหรอ?”
เธอฟังจนหูชา เข้าใจที่เขาพูดทุกอย่าง และเธอเชื่อว่าเขาพูดจริงทุกคำ แต่เธอผิดเองที่ทำใจให้อยู่ใกล้กับอดีตคนรักของผู้หญิงที่เปรียบเสมือนน้องสาวไม่ได้
“เอาเป็นว่า ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ หน้าฉันเยินขนาดนี้ เดี๋ยวคนจะตกใจเอา” เมริสาหันหลัง แล้วถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
“ผมจะรอนะ”
“ไม่ต้องรอหรอกค่ะ” เพราะเธอคงตกเครื่องเรียบร้อยแล้ว เธอคงต้องไปสถานีรถไฟ
“เมย์”
“
