“และข้อสุดท้าย ห้ามสงสัยในตัวเจ้านายในทุกกรณี...เธอจะปฏิบัติตามนี้ได้หรือไม่”
“ไหนหรือคะเจ้านาย ฉันยังไม่ได้เจอเลย”
“เธอไม่จำเป็นต้องเจอเขาหรอก”
“อ้าว...ฉันเป็นลูกจ้างเขานะคะ ฉันไม่จำเป็นต้องรู้จักคนที่ออกกฏงี่เง่า...”
“เธอว่าอะไรนะ!”
“งี่เง่าน่ะค่ะ”
รอล่าปากสั่น “เธอว่าใคร”
“คนที่ออกกฎน่ะค่ะ ห้ามไม่ให้คนอื่นหัวเราะ นี่มันสมัยไหนคะ เขาทำเกินไปหน่อยนะคะ” หญิงสาวพูดตามที่คิดโดยไม่เกรงใครเลยสักนิด รอล่าควานหายาดมมาสูดเฮือกต่อเฮือก เมริสารีบประคองหญิงสูงวัยไปนั่งที่เก้าอี้ “เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณรอล่า ไหวไหมคะ”
สามสิบนาทีต่อมา เมริสาตระกองกอดสะเอวรอล่าที่ยังวิงเวียนศีรษะไปจนถึงเรือนสาวใช้ ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังของคฤหาสน์ โดยเดินผ่านสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ไปราวๆ ห้านาทีก็ถึง
“ดอกไม้พวกนี้ เอาไว้ใช้งาน ไม่ได้เอาไว้ขาย”
เมริสาตาโต เผลอพูดภาษาไทยออกมา “ถ้าขายคงได้อื้อเลย” รอล่ากระแอมเสียงด
