ไคล์ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ในตอนรุ่งสางของอีกวัน ในสภาพเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว เหมือนเพิ่งเสร็จจากจ๊อกกิ้งในสวนสาธารณะ
“ฝันหรือวะ” เขาต่างหากที่ฝัน แต่ในห้องข้างๆ อาจเป็นความจริงก็ได้ ชายหนุ่มพลิกตัวนอนคว่ำ ฝังใบหน้าเข้ากับฟูกนุ่ม เพื่อสะกดให้ตัวเองหลับต่อ แต่ไม่เกินสิบวินาที เขาลุกขึ้นนั่ง ลงจากเตียง เดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของหญิงสาว
“รับสิวะ” เขารอปลายสายรับโทรศัพท์อย่างใจจดจ่อ ขณะเดินออกไปยืนที่นอกระเบียง “ทำไมไม่รับวะ”
เขากดเบอร์เธอเป็นครั้งที่สอง พยายามเงี่ยหูฟังว่ามันดังอยู่ในห้องข้างๆ รึเปล่า
“อยู่ที่ไหน มาหาผมที่ห้องหน่อย”
เธอเลิกผ้าห่มออก แล้วควาญหาโทรศัพท์มารับด้วยเสียงงัวเงีย “ไปหาคุณตอนนี้เหรอ” ผงกหัวดูนาฬิกาแล้วอยากจะกรี๊ด “ป่านนี้เนี่ยนะ”
“ใช่ ทำไม หรือว่าทำอะไรอยู่”
“ทำอะไรอยู่งั้นเหรอ” เธออยากจะบ้า “ฉันก็นอนอยู่น่ะสิ”
เขาขมวดคิ้ว “กับใคร”
