“คุณไม่ได้เป็นเจ้าของมันคนเดียวนะ มันเป็นความรับผิดชอบของผมเหมือนกัน ยังไงผมก็ต้องมาส่งมันอยู่แล้ว”
เธอพยักหน้า เข้าใจสิ่งที่เขาพูดทุกอย่าง ที่เขาตามมาถึงที่นี่ เพราะสุนัขตัวนี้ก็สำคัญกับเขาไม่น้อย เธอเคยแอบเห็นเขานำอาหารมาให้เจ้านี่หลายครั้ง เขาดูอ่อนโยนทุกครั้งที่อยู่กับมัน ช่วงเวลาเดียวเท่านั้นกระมัง ที่เขาดูมีชีวิตชีวา เธอแทบไม่ต้องเดาเลยว่าชายหนุ่มจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนกับการสูญเสียเพื่อนแท้ไปอีกหนึ่ง
“คุณคงหนาวแย่” เธอคิดจะถอดเสื้อส่งคืน
“ไม่ต้อง! ไม่หนาว! ไม่ต้องสนใจผมหรอก รีบเดินตามมาดีกว่า”
ชายหนุ่มสาวเท้าอย่างเร็ว เพื่อนำพาหญิงสาวผ่านสวนสาธารณะเก่ากึกที่เวลานี้มีแต่ความเงียบ ไร้ผู้คน เถากุหลาบที่เลื้อยปกคลุมเต็มศาลาขนาดเล็กก็แทบไม่เหลือให้เห็นดอกแล้ว พวกมันพากันร่วงโรยจนเกลื่อนยอดหญ้า...ไฟสนามเริ่มส่องแสงแล้ว เพราะฟ้าเริ่มครึ้มอีกครั้ง ดูเหมือนเมฆจะเริ่มตั้งเค้าอีกคราว หลังจา
