“เมมนอน...เสด็จพ่อลงทัณฑ์ท่านด้วยการปล่อยให้ต้องรอนแรมอยู่ในทะเลทรายใช่หรือไม่?”
“หามิได้กระหม่อม พระองค์พระราชทานอภัยให้หม่อมฉันแล้วพะย่ะค่ะ”
“แล้วเหตุใดท่านจึงไม่กลับธีปส์ กลับไปเป็นราชองครักษ์หลวงของเสด็จพ่อ”
“เจ้าหญิงทรงอยากรู้หรือพะย่ะค่ะ”
เมมนอนยกฝ่าพระหัตถ์ชื้นขึ้นมาจูบก่อนจ้องลึกลงไปในพระนัยนากลมโต
“ฟาโรห์ต้องการให้หม่อมฉันกลับไปเป็นราชองครักษ์หลวงรักษาพระองค์ แต่... หม่อมฉันจะกลับไปได้อย่างไร ในเมื่อธีปส์ไม่มีเจ้าฟ้าหญิงเนเฟอร์ติตีอยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว หม่อมฉันจึงทูลขอพระราชอนุญาตเดินทางต่อไปในทะเลทรายกว้างใหญ่โดยไม่มีจุดหมายอันใดข้างหน้า เพราะตอนนั้นหม่อมฉันคิดว่าไม่มีอะไรหลงเหลือในชีวิตอีกต่อไปแล้ว”
“เมมนอน”
เนเฟอร์ติตีเลื่อนพระหัตถ์ไปสัมผัสใบหน้าคมสันที่พระองค์ไม่มีวันลืมเลือนได้ชั่วชีวิต
“เจ้าหญิง...หม่อมฉันรู้สึกทุกข์ทรมานเหลือเกินที่คิดว่าท่านจากข้าไปแล้วตอนนั้น”
