กลางดึกบนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยใบชา เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว บ้านหลังเล็กบนยอดดอยกลางหุบเขาน้อยใหญ่ ซึ่งอยู่ในทะเบียนหมู่บ้านสุดท้ายก่อนถึงชายแดนไทย-พม่า ในค่ำคืนอันเหน็บหนาว อุณหภูมิเวลานี้ประมาณสิบแปดองศา ชวนให้สอดกายเข้าไปใต้ผ้านวมอุ่น ๆ กอดอะไรให้หายหนาวนัก
ไม่ใช่...มานั่งตาแข็งกระดกเหล้าพรวด ๆ ที่หมดไปหนึ่งกลม ไอ้คนหน้าด้าน หน้าหนวด หน้ารก อย่างไอ้พนาก็ร้องบอกให้เขาเลี้ยงเหล้ามันอีกกลม พอบอกไม่มี ไอ้คนตาดีบอกว่าในห้องครัวบ้านเขามีบรั่นดีอยู่สองขวด มันจำได้แล้วยังบอกถูกว่ายี่ห้ออะไร
ดวงตาคมปราดมองหน้าเพื่อน ขุดโคตรเหง้าศักราชมาก่นด่าทางสายตาเมื่อเห็นว่ามันเอาแต่จิบเหล้าบาง ๆ ไม่ยอมกระดกพรวดๆ แบบที่เคยกินด้วยกัน
“มึงไม่คิดจะกลับบ้านมึงบ้างหรือไงไอ้พนา กูง่วง”
“มึงง่วง หรือมึงงอสระเอี้ยน” แยกสระกับพยัญชนะ แต่ความหมายตรงเผงกลางเป้า สมกับเป็น ‘พ่อเลี้ยงพนา ขาตงฉิน กินเรียกแ_ก แหกเรียกถ่า
