เช้าวันต่อมา
พบขวัญนอนหลับไม่รู้เวลา แอร์กำลังเย็นสบายทำให้เธออยากนอนต่ออีกสักนิดอย่างไม่รู้วันไม่รู้เวลากระทั่งคำว่าลูกวิ่งเข้ามาในความคิด
“น้องแทน!”
ร่างบอบบางที่มีรอยแดงระเรื่อไปทั้งตัวดีดตัวลุกขึ้น แล้วต้องรีบจับผ้านวมขึ้นปกคลุมหน้าอกอวบ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆห้องพอนึกออกว่าอยู่ที่ใดก็รีบเดินไปหยิบชุดคลุมสีขาวมาสวมพร้อมผูกปมแน่นหนากันหลุดแล้วรีบเปิดประตูออกไปด้านนอก มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครก็รีบเดินกลับไปที่ห้องลูกชายอย่างเป็นห่วง เธอเป็นแม่ชนิดไหนกันถึงทิ้งลูกไว้ได้ค่อนคืนเพราะความอ่อนเพลียแท้ๆ ไม่รู้แทนคุณจะเป็นอย่างไรบ้าง ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ เท้าเรียวเล็กรีบเดินเร็วๆไปจนถึงห้องนอนลูกชายแล้วรีบผลักบานประตูเข้าไปทันทีที่มาถึง
เธอถลาไปที่เปลลูก แต่ก่อนจะทำแบบนั้นดวงตากลมโตต้องเบิกกว้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไปหรือไม่เมื่อภาพตรงหน้าคือร่างกำยำของโดมินิก
