พันธะรักคุณหมอแสนร้าย

ตกหลุมพราง

ทั้งสองเดินสนทนากันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงที่โรงอาหาร สายตาที่มองมาที่ทั้งคู่ มันเต็มไปด้วยความสงสัย เพราะอยู่ดีๆ คนอย่างอัคนีที่เรียกว่ารุ่นพี่สุดป๊อป จะมาเดินเคียงข้างยัยตุ้ยนุ้ยอย่างอณิชาได้อย่างไร มันน่าแปลกจริงๆ

แล้วที่สำคัญอากัปกริยาของทั้งสองคน มันเป็นการคุยกันออกรส มีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แทบไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองคนจะสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว

การรับประทานอาหารที่มีความสุขที่สุดของอณิชา มันผ่านไปได้ด้วยดี เพราะชายหนุ่มตรงหน้าคอยเอาใจเธอ ทั้งเดินไปซื้อน้ำหวานให้ซื้อของที่เธออยากกิน เรียกได้ว่าวันนี้อณิชารับประทานอาหารได้เยอะเหลือเกิน ทั้งที่ปกติก็รับประทานได้เยอะอยู่แล้ว

"พอแล้วค่ะไม่ต้องเดินอีกแล้ว แค่นี้เฟรมก็แทบจะเดินไม่ได้แล้ว" อณิชาเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจเขาซื้อของให้เธอรับประทาน โดยไม่ยอมรับเงินจากเธอนั่นยิ่งทำให้เธอเกรงใจ ช่างเป็นโชคดีของเธอจริงๆ ที่ได้รู้จักกับเขา

"มาเกรงจงเกรงใจอะไรล่ะเป็นน้องสาวพี่ พี่อยากเลี้ยงน้องสาวใครจะทำไม" อัคนีกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนแค่นี้มันไม่ทำให้เขากระเป๋าแฟบหรอก

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ เฟรมอิ่มแล้วพอได้แล้วไม่ต้องซื้อแล้วค่ะ" อณิชาผู้ซึ่งเกรงใจคนอื่นเสมอต้องบอกออกไปเช่นนั้น เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงเดินไปซื้อนู่นซื้อนี่มาให้เธอกินไม่หยุด อย่างที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้

"โชคดีจริงๆ เลยค่ะ ที่เฟรมวิ่งชนกับพี่" อณิชาเอ่ยออกมาจากใจจริง นับว่าเป็นเรื่องดีในเรื่องร้ายๆ อย่างน้อยเธอก็เจอเขา และเธอก็ไม่คิดว่า คนอย่างเขาจะไม่รังเกียจรูปร่างอันอวบอ้วนของเธอ และยังใจดีกับเธออย่างที่เขาทำอยู่ในตอนนี้

"หลังจากนี้เฟรมก็จะโชคดีไง เพราะพี่ถ้ารับใครเป็นน้องสาวแล้ว พี่ก็จะไม่ปล่อยมือจากคนนั้นหรอก" อัคนีเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนที่ฟังก็ได้แต่ยิ้มตาม มันดีมากจริงๆการที่ไม่เคยมีพี่ชายแล้วมีพี่ชายมาปกป้องแบบนี้ ลูกคนเดียวตลอดชีวิตอย่างเธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ทำให้เธอคิดกับเขาแค่พี่ชายน่ะสิ เพราะหัวใจของเธอกลับคิดกับเขาไปไกลมากแล้ว เรียกได้ว่าหลงในรูปลักษณ์ของเขา แล้วยังนิสัยที่อบอุ่นของเขาอีก ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าเธอไม่มีทางเหมาะสมกับเขา คงได้แต่แอบชอบและก็พยายามอย่าไปยุ่งกับเขาให้มาก เพราะรู้ดีว่าจุดจบของเธอมันก็ต้องเจ็บปวดหากว่าเธอเลือกที่จะมีใจให้กับเขา

"ขอบคุณค่ะ แต่ว่าน้องสาวขอไปเรียนก่อนนะคะ เพราะว่าตอนนี้ใกล้เวลาเรียนมากแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ" อณิชาต้องขอตัวไปเรียนเพราะอีกแค่สิบห้านาทีเท่านั้นก็จะถึงเวลาเข้าเรียนวิชาต่อไปแล้ว