บ่วงร้ายวิวาห์ลวง

ฉันไม่ใช่แม่ของแก

นิลลา...

หลังจากวันนั้นที่น้ามาลีไปขอโทษคุณท่านทั้งสองที่บ้านใหญ่น้ามาลีก็ไม่เคยย่างกรายไปที่นั่นอีกเลยตามคำสั่งของคุณท่านทั้งสองซึ่งดูเหมือนว่าน้ามาลีจะทำใจได้แล้วเรื่องคุณภาสแต่ฉันรู้ว่าน้ามาลียังรักคุณภาสอยู่เพราะฉันเห็นในห้องนอนของน้ามาลีมีรูปของคุณภาสตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงหลายรูปซึ่งฉันหวังว่าน้ามาลีจะตัดใจได้ในสักวัน

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปฉันมีเรื่องจะคุยกับแก" ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถหน้าปากซอยเพื่อไปมหาลัยซึ่งฉันต้องเดินผ่านบ้านใหญ่จู่ๆคุณนันทาภรรยาคุณภาสก็เดินมาหาฉันแล้วบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าคุณนันทาจะคุยกับฉันเรื่องอะไรเพราะตั้งแต่คุณนันทาแต่งงานกับคุณภาสฉันก็ไม่เคยเจอหน้าคุณนันทาเลยสักครั้ง

"คุณนันทามีเรื่องอะไรจะคุยกับนิลเหรอคะ"

"มีสิถ้าไม่มีฉันจะเรียกแกทำไม" ฉันรีบก้มหน้าเมื่อเห็นสายตาที่คุณนันทามองมามันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่หรืออาจจะเป็นเพราะฉันเป็นลูกบุญธรรมของน้ามาลีก็ได้

"เงยหน้าขึ้นฉันขอดูหน้าเธอชัดๆหน่อย"

"ค่ะ" ฉันรีบเงยหน้าขึ้นแต่ไปกล้ามองคุณนันทาตรงๆเพราะกลัวสายตาของเธอ

"เธออายุเท่าไหร่"

"สิบแปดย่างสิบเก้าค่ะ"

"พ่อแม่แท้ๆของเธอชื่ออะไร"

"คุณนันทาถามทำไมเหรอคะ"

"ฉันถามก็ตอบ"

"ยายบอกว่าแม่ของนิลชื่อสุนันค่ะส่วนพ่อชื่อพ่อเชิดค่ะ" พอฉันบอกชื่อพ่อแม่ให้คุณนันทาทราบเธอก็มีสีหน้าตกใจแต่เพียงแค่ชั่ววูบเท่านั้นคุณนันทาก็แสดงสีหน้าเรียบเฉย

"แล้วแกเคยเห็นหน้าพ่อแม่แกหรือเปล่า"

"ไม่เคยค่ะเพราะตอนนั้นนิลอายุได้แค่ไม่กี่เดือนยายบอกว่าพอพ่อติดคุกแม่ก็พานิลมาอยู่กับยายโดยบอกว่าจะไปหางานทำแล้วจะกลับมารับนิลแต่แม่ก็ไม่เคยมานิลก็เลยไม่เคยเห็นหน้าทั้งพ่อแล้วก็แม่ค่ะรูปถ่ายก็ไม่มีค่ะ"

"แล้วแกไม่คิดถึงพ่อแม่แกบ้างเหรอ"

"คิดถึงค่ะคิดถึงมากพ่อตอนนี้ก็ยังอยู่ในคุกส่วนแม่....นิลไม่รู้เลยว่าตอนนี้แม่อยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า" พอคิดถึงแม่ฉันก็น้ำตารื้นถึงแม่จะทิ้งฉันไปแต่ฉันก็ยังรอให้แม่กลับมาหาฉันแต่มันคงไม่มีวันนั้นหรอกเพราะถ้าแม่คิดถึงฉันแม่คงกลับมานานแล้ว

"แล้วแม่เอ่อแล้วยายของแกล่ะเสียนานหรือยัง"

"นานเกือบปีแล้วค่ะยายเสียวันที่นิลจบมอหกพอดี" พอฉันบอกแบบนี้ใบหน้าของคุณนันทาก็เศร้าลงทันทีจนสังเกตได้

"แกอยากเจอหน้าแม่แกไหม"

"อยากค่ะแค่แม่คงไม่อยากเจอหน้านิล"

"ทำไมแกคิดแบบนั้น"

"เพราะแม่ไม่เคยกลับมาหานิลกับยายเลยแต่นิลคิดว่าแม่อาจจะยังลำบากอยู่ก็เลยยังไม่กลับมา" ฉันคิดแบบนี้จริงฉันพยายามคิดเข้าข้างแม่เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียใจที่แม่ไม่เคยกลับมาหา

"แล้วถ้าตอนนี้แม่แกสุขสบายดีล่ะแกจะอยากไปอยู่กับแม่แกหรือเปล่า"

"อยากค่ะแต่นิล...นิลคงไม่กล้าไปอยู่กับแม่หรอกค่ะเพราะถ้าแม่ต้องการนิลแม่คงมารับนิลไปอยู่ด้วยนานแล้ว"

"ดีที่แกคิดแบบนั้น"

"คุณนันทาหมายความว่ายังไงคะ"

"ฉันจะบอกความจริงกับแกก็ได้ ฉันคือสุนันแม่แท้ๆของแก"

"อะไรนะคะ!!!" ฉันบอกรับว่าตกใจมากที่คุณนันทาบอกว่าเธอคือแม่ของฉัน มันจะเป็นไปได้ยังไงแม่ฉันชื่อสุนันไม่ใช่นันทา

"ฉันคือแม่แท้ๆของแก"

"ไม่จริงหรอกค่ะแม่นิลชื่อสุนันไม่ได้ชื่อนันทา" ฉันคิดว่าคุณนันทาอาจจะกำลังเข้าใจผิดก็ได้

"ฉันเปลี่ยนชื่อใหม่เพราะฉันไม่อยากใช้ชื่อสุนันชื่อนี้มันทำให้ฉันต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายเรื่องที่ฉันไม่อยากจะจดจำรวมถึงแกด้วยนังนิล"

"........." ฉันอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยิน

"แกรู้อะไรไหมว่าฉันมีแกได้ยังไงฉันโดนพ่อแกข่มขืนยังไงล่ะทั้งที่มันก็รู้ว่าฉันมีคนรักอยู่แล้วแต่นั่นมันยังเลวร้ายไม่พอพ่อแกรู้ว่าฉันท้องมันก็มาสู่ขอฉันกับยายของแกทั้งที่ฉันไม่ได้รักมันเลยแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันท้องแกยังไงล่ะยายแกบังคับให้ฉันแต่งงานกับมันเพราะกลัวแกจะไม่มีพ่อแต่แกรู้อะไรไหมฉันพยายามทำแท้งครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พ่อแกแกก็มาขัดขวาง ฉันเกลียดทั้งแกเกลียดทั้งพ่อแกสุดหัวใจฉันกล้ำกลืนฝืนทนอยู่กับมันจนกระทั่งวันที่ฉันเจ็บท้องคลอดแก พ่อแกมันโดนจับข้อหาฆ่าคนตายแต่จริงๆแล้วมันไม่ได้ฆ่าเองหรอกมันโง่ไปรับผิดแทนเจ้านายมันเพราะเขาให้เงินมันแล้วมันก็เอาเงินก้อนนั้นมาให้ฉันแล้วบอกให้ฉันเอาเงินก้อนนั้นไว้เลี้ยงดูแกให้ดีก่อนที่มันจะไปมอบตัวกับตำรวจ แกรู้ไหมว่าฉันไม่สงสารมันเลยสักนิดฉันดีใจแล้วก็สะใจซะด้วยซ้ำที่มันถูกจับพอพ่อแกถูกจับฉันก็คลอดแกจากนั้นฉันก็เอาแกไปไว้กับยายของแกแล้วหลอกให้ยายแกเลี้ยงแล้วฉันก็ไม่กลับไปหาแกกับยายแกอีกเลย เพราะอะไรรู้ไหมเพราะฉันโกรธยายแกเพราะยายแกเป็นต้นเหตุถ้ายายแกบังคับให้ฉันแต่งงานกับพ่อแกฉันก็คงไม่ทุกข์ใจ"

"แม่ทำไมแม่ถึงโทษยายแบบนี้"

"ฉันไม่ใช่แม่ของแกอย่ามาเรียกฉันว่าแม่ แล้วอีกอย่างแกไม่ต้องมาตั้งคำถามกับฉัน ในเมื่อตอนนี้แกรู้แล้วว่าฉันเป็นใครต่อไปก็ทำเหมือนไม่รู้จักฉันเข้าใจไหม"

"แล้วทำไมแม่...เอ่อทำไมคุณถึงมาบอกเรื่องนี้กับนิลเพราะถ้าคุณไม่บอกนิลก็จะไม่รู้"

"เพราะฉันรู้มาว่าพ่อแกกำลังจะพ้นโทษออกมาและฉันก็เชื่อว่ามันต้องมาตามหาฉันหาแก ถ้าแกเจอมันแกแล้วมันถามหาฉันแกก็บอกมันไปว่าฉันตายไปแล้วหรืออะไรก็ได้แกอย่าบอกมันว่าฉันอยู่ที่ไหนเข้าใจไหม เพราะฉันไม่ได้ต้องการแกและไม่ต้องการเจอหน้าพ่อแกด้วย ตอนนี้ชีวิตฉันมีความสุขสบายอยู่บนกองเงินกองทองฉันมีทุกอย่างที่ฉันอยากได้ฉันมีสามีที่รักฉันมากมีลูกสาวที่สวยและเพียบพร้อมอย่างหนูมิ้วไม่ใช่ลูกไอ้ขี้คุกอย่างแกจำเอาไว้!!!"

"........." ฉันพูดอะไรไม่ออกมันทั้งจุกทั้งอึ้งกับสิ่งที่รับรู้ ฉันเจอแม่แล้วแต่แม่...ไม่ต้องการฉันไม่ต้องการให้ฉันเกิดมาด้วยซ้ำ ฉันพยายามไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

"คุณแม่คะมายืนทำอะไรตรงนี้"

"แม่มาสูดอากาศบริสุทธิ์ค่ะลูก ว่าแต่ทำไมเพิ่งกลับล่ะเมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา"

"ไปนอนคอนโดเพื่อนมาค่ะเมื่อคืนเมามากขับรถกลับไม่ไหว"

"ดีแล้วลูก ตอนแรกแม่นึกว่ามิ้วไปนอนคอนโดคุณไคล์ซะอีก"

"ช่วงนี้ไคล์เค้าไม่ค่อยว่างค่ะเห็นว่าจะร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดสนามแข่งรถก็เลยไม่มีเวลาให้มิ้ว"

"ที่ผ่านมาแม่เห็นมิ้วไปไหนมาไหนกับคุณไคล์บ่อยๆไปนอนค้างด้วยกันที่คอนโดก็ออกบ่อยเมื่อไหร่คุณไคล์เค้าจะขอลูกสาวแม่แต่งงานสักทีล่ะหื้ม"

"เพราะเรื่องนี้แล่ะค่ะมิ้วเลยอยากจะให้คุณแม่ช่วยมิ้ว"

"ได้สิลูกมิ้วอยากให้แม่ช่วยเรื่องอะไรบอกแม่มาได้เลยแม่ยินดีแล้วก็เต็มใจช่วยลูกสาวคนเดียวของแม่อยู่แล้วถึงมิ้วจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของแม่แต่แม่ก็เลี้ยงดูมิ้วมาตั้งแต่เด็ก" ฉันรู้สึกได้ว่าแม่ของฉันตั้งใจพูดเพื่อให้ฉันได้ยินแต่ฉันก็ทำได้แค่ทำสีหน้าเรียบเฉยเท่านั้น

"ขอบคุณนะคะคุณแม่มิ้วรักคุณแม่ที่สุดเลย"

"แม่ก็รักมิ้วที่สุดเหมือนกัน"

"แม่ว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่านะลูกตรงนี้มันร้อนป่ะ" ฉันยืนมองแม่ของตัวเองกอดและเดินเอวลูกอีกคนเข้าในบ้านด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเพราะฉันซึ่งเป็นลูกแท้ๆยังไม่เคยได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้จากแม่เลย