เมียบำเรอไร้ใจ

เอาตัวเข้าแลก

"อิงอย่าทำแบบนั้นเลย เราไม่อยากให้อิงทำแบบนั้น" มุกดาเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ถ้าเลือกทางนี้แล้ว ชีวิตของเพื่อนก็จะไม่สามารถเหมือนเดิมได้อีกต่อไป

"อย่าห้ามเราเลยนะมุก เราคิดว่าเราคิดดีแล้วแหละ ครอบครัวเราเป็นหนี้นายมามากแล้ว อย่าให้นายต้องลำบากใจกับเงินก้อนนี้อีกเลย เรามั่นใจว่าทั้งชีวิตของพ่อเราก็อาจจะใช้หนี้นายไม่หมดก็ได้" อิงดาวยังคงยึดมั่นในสิ่งที่เธอคิด เธอไม่อยากรบกวนภูผามากกว่านี้อีกแล้ว เธอต้องหาเงินมาใช้คืนเขาให้ได้ เพราะลำพังที่เธอรู้จักมารดา นั่นก็คือค่าเทอมของเธอมารดายังไปเบิกเงินของภูผาเป็นประจำ แล้วนี่เงินก้อนใหญ่ขนาดนั้น เธอจะไม่ละอายใจกับสิ่งที่บิดาทำได้อย่างไรเล่า

"โอเค!! ถ้าอิงคิดแบบนั้นเราก็จะไปเป็นเพื่อนอิงไม่ว่ายังไงเราก็จะอยู่ข้างๆ อิงเสมอนะ" มุกดาเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ ในเมื่อไม่สามารถห้ามเพื่อนได้ สิ่งที่เธอทำได้นั่นก็คือไปเป็นเพื่อนอิงดาวเท่านั้น แล้วถ้าหากเพื่อนมีอันตราย เธอก็พร้อมที่จะช่วยเพื่อนเสมอ

"งั้นพรุ่งนี้เราไปกัน" อิงดาวบอกออกมาอย่างตัดสินใจ เธอจะไปหาเสี่ยหนุ่ย เพื่อที่จะขอยืมเงิน มาใช้หนี้คืนให้กับภูผา ไม่ว่าเสี่ยหนุ่ยจะให้ทำอะไร เธอก็ต้องทำเพื่อแลกกับเงินจำนวนสองแสน

"โอเคพรุ่งนี้เจอกัน" มุกดาเอ่ยออกมาด้วยความกังวล แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมไปกับเพื่อนสนิทเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

ทั้งสองสาวก็ขึ้นรถสองแถว ซึ่งออกจากไร่ตั้งแต่เช้าเพื่อไปส่งทุกคนในเมือง ที่นี่จะมีรถสองแถวของไร่เข้าไปในเมืองแต่เช้า และกลับอีกทีคือตอนเย็น ถ้าใครจะไปในเมืองจะต้องใช้รถคันนี้เท่านั้น อิงดาวก็ประเมินแล้วว่าทุกอย่างคงจะจบทันนั่งรถของไร่เข้ามาในตอนเย็น เธอจึงเลือกที่จะเข้าไปทันที

การตัดสินใจทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ มันลำบากเหมือนกัน อิงดาวไม่ได้บอกบิดาหรือมารดา ว่าเธอตัดสินใจทำเช่นนี้ ด้วยเพราะกลัวว่าท่านทั้งสองจะห้าม