"คุณพักที่นี่แล้วกัน" ภูผาเอ่ยปากบอกอันนาหลังจากที่เขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักแขก
"ขอบคุณค่ะ" อันนาเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวนี้ มันเป็นแค่บทเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนี้เวลาหนึ่งสัปดาห์ต่อไปจากนี้ เธอต้องได้ทุกอย่างคืน
"งั้นผมไปละ แล้วเดี๋ยวถึงเวลาอาหารเย็นผมจะมาเรียกอีกที" แม้ว่าจะเคยเจ็บปวดกับสิ่งที่เธอทำกับเขา แต่เขาก็ไม่สามารถตัดขาดเธอได้ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจอนุญาตให้เธออยู่ที่บ้าน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขาไม่ควรทำแบบนี้เลย ทุกอย่างที่เขาทำในตอนนี้เขากำลังสร้างเงื่อนไขให้ตัวเอง ตัดสินใจทำอะไรหลายๆ อย่างลำบากเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ต้องตัดสินใจทำเช่นนี้ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ปล่อยเธอไป ให้เธอจมอยู่กับความเจ็บปวดไม่ลงจริงๆ
"ขอบคุณนะคะภู ที่ภูยังให้อันอยู่ตรงนี้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ อันจะทำให้ภูรู้ว่าภูตัดสินใจไม่ผิดที่ให้โอกาสอัน" อันนาเอ่ยเอามาด้วยแววตาซาบซึ้ง เป้าหม
