พอเขาไปถึงจวนตระกูลฮั่ว หรงจื่อถูกพาเข้าไปนั่งรออยู่ภายในห้องโถง ฮั่วหย่งกับซูซื่อมองหรงจื่อที่เดินเข้ามาอย่างไม่ใคร่จะพอใจนัก
เขาคุกเข่าลงตรงหน้าของทั้งสองก่อนที่ซูซื่อจะอ้าปากต่อว่าเขาเสียอีก
“ที่ผ่านมา ข้าน้อยรู้ตัวว่ากระทำผิดไม่น้อย ที่มาครั้งนี้ก็เพื่อต้องการรับผิดทุกอย่างที่ได้กระทำไว้ขอรับ” เขาคำนับสามครั้งให้ทั้งสองออกมาจากใจจริง
“ต่อให้เจ้าทำเช่นนี้ก็ไม่มีประโยชน์ หลิงหลิงนางไม่ต้องการให้เจ้ามารับผิดชอบตัวนาง”
“นางพูดเช่นนั้นรึขอรับ” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ
“ใช่” นายท่านฮั่วไม่สบตากับหรงจื่อ ด้วยสิ่งที่เขาพูดเป็นเขาคิดไปเอง มิใช่ความคิดของอวี้หลิง
“ข้าขอพบนางได้หรือไม่ขอรับ”
“นางมิได้อยู่ในเมืองหลวง เจ้ากลับไปเสียเถิด”
“ข้าใต้เท้ากับฮูหยินฮั่วเมตตาให้ข้าน้อยเจอนางสักครั้ง หากหลิงหลิงนางไม่ต้องการพบเจอข้าน้อยอีกต่อไปข้าน้อยจะไม่ดื้อรั้นอีกขอรับ”
“นางมิได้อยู่ในเมื
