“ร้านพังหมดแล้วพี่เพลิง... ดูสิ... ทำไมใจร้อนอย่างนี้นะ”
ชายหนุ่มแสดงท่าทางอารมณ์เสียใส่พี่เขยด้วยความลืมตัว เด็กเสิร์ฟรีบเข้ามาเก็บกวาดเคลียร์พื้นที่ เมฆรีบจูงมือพี่เขยมาหลบหลังเวที ยังดีที่ตอนนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว แขกในร้านเริ่มบางตา ไม่งั้นเหตุการณ์คงโกลาหลวุ่นวายมากกว่านี้
“ดูสิ… เก้าอี้พังหมดแล้ว”
เมฆว่า
“มันจะซักเท่าไหร่กัน... คิดว่าอะไรเสียหายก็คิดเงินมาสิ พี่มีปัญญาจ่าย”
เพลิงว่า ไม่ได้อวดรวย แค่อยากรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ
“ทำไมพี่ต้องทำรุนแรงแบบนี้ด้วย”
“พี่ไม่ชอบที่ไอ้เสี่ยนั่นมันไม่ให้เกียรติเอ็ง”
เพลิงตอบไม่อ้อม
“โธ่... งานกลางคืนแบบนี้มันก็ต้องมีบ้าง เรื่องพวกนี้ผมทำใจแล้ว”
เมฆพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นบ่อยๆ
“ทำใจยังงั้นรึ... บ้าไปแล้ว พี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคนที่ทำงานกลางคืนต้องลดศักดิ์ศรีของตัวเองถึงเพียงนี้เชียวหรือ ใครเอาเงินฟาดหัว… ก็ยอมให้มันพาอ
