ของพี่แดนน์คนเดียวเท่านั้น แต่ตอนนี้สถานการณ์หลายๆ อย่างเปลี่ยนแปลงไปแล้ว
“พี่คิดถึงบอมม์มาก… บอมม์ใจร้ายจัง ไม่ติดต่อพี่เลย… ”
พี่มอสตัดพ้อเสียงเศร้า…
หลังจากพาผมเข้ามานั่งในรถที่จอดไว้ในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า
ผมไม่ได้พูดอะไร บอกไปเพียงแค่ว่าช่วงนี้กำลังเรียนหนักจนไม่มีเวลามาเชียงใหม่ ทั้งที่ขึ้นมาทุกเดือน
แต่ผมเชื่อว่าพี่มอสรู้ว่าผมกับพี่แดนน์มีอะไรกัน และพี่แดนน์คือเหตุผลที่ผมต้องตีตัวออกห่างพี่มอส
ในเวลาต่อมา
ใช้เวลาไม่นาน พี่มอสก็พาผมมาถึงรีสอร์ต และในทันทีที่เราเข้ามาอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสอง พี่มอสก็จู่โจมโลมเล้าผมอย่างโหยหา ท่าทางอยากกระแทกผมมาก
“อุ๊ย… พี่มอสใจร้อนจัง”
ผมอุทาน…
รู้สึกวาบหวามมีอารมณ์ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อโดนพี่มอสจับถอดเสื้อ จูบไซ้ซอกคอและหัวไหล่ของผม ไล่ลงมาที่เนินอกเกลี้ยงเกลา เอามือบีบเคล้นสองเต้าน้อยๆ แล้วดูดนมสลับไปมาจนผมอ่อนระทว
