หมอรุจเข้ามาเยี่ยมลูกของนับดาวโดยที่ไม่สนใจสายตาของพฤกษ์ที่มองมาอย่างไม่พอใจ ก็มันทั้งเอาลูกเขาไปกอด ไปหอม โดยมีสายตาของนับดาวมองอย่างมีความสุข ต่างจากเขาที่เป็นพ่อแท้ๆ แค่เอาลูกมาอุ้มเธอยังมองตาขวางราวกับจงอางหวงไข่
‘โหหหห หลานลุง น่ารักจังเลยฮับ หืม ฟอดๆๆๆ’ มันหอมจนเขากลัวน้ำลายติดแก้มลูก พัฒน์ก็ดูเหมือนจะชอบใจ ไม่มีร้องงอแง แต่ถ้าเป็นเขาอุ้ม สักพักก็ร้องประท้วงราวกับจะฟ้องแม่
‘ขอบคุณพี่หมอรุจมากนะคะ วันนั้นที่ช่วยดูแลพัฒน์ตั้งแต่ตอนอยู่ในท้อง ตอนนั้น ถ้าไม่ได้พี่หมอพาไปหาหมอ พัฒน์ต้องแย่แน่ๆเลยค่ะ’ นับดาวพูดอย่างซึ้งใจ เอ๊ะ หรือว่ากระแทกให้เขารู้สึกผิด พฤกษ์ก็กำลังคิดๆ อยู่
‘พี่เต็มใจจ๊ะ พี่ไม่โง่เหมือนใครบางคนแถวนี้ แล้วพี่ก็มีสติ แยกแยะได้ ว่าอันไหนใช่ หรืออันไหนไม่ใช่’ หมอรุจพูดทำให้ขาเขากระตุก อยากเตะปากมันแปลกๆ แต่เขาก็ต้องนึกขอบคุณมันจริงๆ ที่มันไปช่วยนับดาวไว้ได้มัน ไม่งั้
