กว่าบทรักจะจบลงเล่นเอาตอนรุ่งสาง พฤกษ์ทั้งกอดทั้งหอมเธอราวกับความฝัน เขากลัวภาพนี้จะหายไปชนิดที่ว่าไม่กล้าหลับ นับดาวนอนสลบในอ้อมแขนของชายหนุ่ม เธอหลับสนิทราวกับเด็กน้อย นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอุ่นใจเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักแบบนี้ ราวๆ 10 โมง นับดาวลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพฤกษ์นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาตัวเธอ และกำลังมองเธอหลับอย่างเป็นสุข
‘อืมมมมมม ทำอะไรค่ะ แอบมองหนูหลับหรอ’
นับดาวถามอย่างเขินๆ เธอหลับน่าเกลียดรึเปล่า น้ำลายไหลรึเปล่า ตายๆๆๆ เธอยังไม่ชินที่มีเขามานอนบนเตียง หลังจากที่ห่างกันไปนาน
‘ใช่แล้ว แม่ของลูกพี่ หลับน่ารักจัง ขอบคุณนะที่ให้โอกาสพี่’ พฤกษ์ลุกขึ้นยันตัวจูบเปลือกตาเธอ
‘พัฒน์ ตายแล้ว!!! พี่พฤกษ์ หนูฝากลูกไว้กับแม่ บอกว่าจะรีบไปเอากลับตอนเช้า’ นับดาวรีบลุกขึ้นจากที่นอนแต่เธอก็ลืมว่าตอนนี้เธอไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนตัวเลย
‘ไม่ต้องรีบหรอก พี่ว่าแม่รู้แล้วแหละ หนูเอาลูกไป
