“เหนื่อยแล้วเหรอ”หลังพายุสวาทตรงหน้าประตูจบลง ธามก็อุ้มคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด พาเธอเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของเขา ตอนแรกปลายฝนก็ทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่สักพักก็เข้าใจว่าเขาคงอยากทำให้เธอเห็นว่าเขาไม่มีอะไรปิดบังเธออีก
ใบหน้าสวยหันมองตรงโต๊ะข้างหัวเตียงที่เธอเคยเห็นกรอบรูปสองอันวางอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า และเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอมองหากรอบรูปนั้น เลยส่งยิ้มล้อเลียนเธอออกมา
“ทิ้งไปแล้ว”
“ไม่เสียดายหรือไง”
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา พร้อมกดจูบลงบนขมับชื้นเหงื่อของเธอเบา ๆ“จะเสียดายมากกว่าถ้าฝนทิ้งไป”
“แค่เสียดายเองเหรอ”
“เสียดายแล้วสักพักก็เสียใจไง ทีหลังไม่เอาแล้วนะ อย่าคิดจะทิ้งธามไปอีก”
เธอสะดุดตรงคำเรียกแทนตัวของเขา คนอะไรบทจะน่ารักก็น่ารักเป็นบ้า เขาทำให้เธอไม่อยากเชื่อว่าเมื่อก่อนเขาจะเป็นคาสโนว่าที่สาว ๆ ตั้งฉายาให้จริง ๆ“ทำไมมองธามแบบนั้น”
“เมื่อก่อนเป็นคาสโนว่าจริงป่าวเนี๊ยะ ทำไมตอ
