ระเบียงหอสุรา
หลีเซียวหยวนอ่านบันทึกประจำวันของเมืองหลวงพลางยกสุราขึ้นดื่ม
“ฮ่า ฮ่า”
ในขณะที่อ่านก็มีเสียงหัวเราะดังสลับแว่วขึ้นมาบ้าง
“ชีวิตเสิ่นเยี่ยหง...น่าสนุกจริง ๆ ”
ในห้วงความคิดเขาก็จินตนาการสีหน้าของกู้เฉียวจิงขณะอยู่ในห้องโถง นางคงจะรำคาญพวกคนเหล่านั้น จนแทบจะอยากเอากระบี่ออกมาฟาดที่ละคน
จางเคอเข้ามาส่งรายงานเล่มใหม่ปรายตามองดูเจ้านายที่อ่านบันทึกพลางอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ภายในใจเขาหนักอึ้ง สีหน้าท่าทางดูไม่ปกติ หลีเซียวหยวนหรี่ตามองถาม
“มีอะไรก็พูดมา”
“ฮูหยินกู้ พาบุตรชายออกนอกเมืองขอรับ”
ใบหน้าของหลีเซียวหยวนยังคงเรียบนิ่งคล้ายไม่ใส่ใจ เขากลืนน้ำลายแววตาวูบไหว เอ่ยถามต่อ
“เมื่อไร” จางเคอก้มหน้าตอบ
“ประมาณหนึ่งเค่อขอรับ” เสียงของจางเคอคล้ายหนักใจอยู่บ้าง หลีเซียวหยวนตวัดสายตาข่มขู่
“รายงานเรื่องแค่นี้เหตุใดต้องทำลับๆ ล่อ ๆ ”
จางเคอแทบอยากจะประท้วง ท่านต่า
