เสิ่นฮูหยินได้ยินข่าวจากเรืองหยกจันทรา นางตกตะลึงจนกระทั่งมือกระตุก น้ำชาเกือบจะกระฉอกใส่ชุดตนเอง นางเอ่ยถามลัวมามาด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
“แล้ว...ท่านโหวได้กล่าวอะไรอีกหรือไม่”
“...เปล่าเจ้าค่ะ...หลังจากนั้นท่านโหวก็กลับไปยังห้องอักษร”
เสิ่นฮูหยินรู้สึกร้อนรน แม้นางจะไม่ได้เป็นคนอนุญาตให้คนเหล่านั้นอยู่ภายในจวนต่อ ทว่าการที่ไม่แจ้งเนื้อความในจดหมายต่อเกาเหยาชุน จะปัดความรับผิดชอบก็ไม่หมดจด
นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางครุ่นคิด มิใช่ความผิดของนางเสียทีเดียว แล้วพูดขึ้น “ข้าไม่สบาย ช่วงนี้ปิดเรือนงดรับแขก”
ยามเช้าตะวันทอแสงอบอุ่น
เกาเหยาชุนยืนอยู่หน้าเรือนหลัก กำมือแน่นกลั้นใจเอ่ย
“ในเมื่อท่านแม่ไม่สบาย ข้าก็มิกล้ารบกวน...ท่านแม่โปรดดูแลสุขภาพด้วย” จากนั้นนางก็หันหลังกลับเรือนภายในใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้นปะปนกับความเศร้าโศก
นางแค่อยากจะอธิบาย คนเหล่านั้นนางตั้งใจจะเอาเพื่อจับตาดูกู้
