เมื่อใกล้ถึงเวลาเข้างานหญิงสาวก็เร่งฝีเท้าไปยังบ้านหลังใหญ่ด้วยความกังวลว่าถ้าเดินช้ากว่านี้อาจจะไปสายได้
“เธอมาสายห้านาที”
“พอดีเมื่อเช้าหนูไปที่ออฟฟิศเพราะลืมตัวว่าต้องมาทำงานที่นี่”
“เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงได้ขี้ลืม”
“นั่นสิคะหนูเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน หลังๆมานี่รู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”
“อ่ะๆ ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าพรุ่งนี้อย่ามาสายอีกก็แล้วกัน”
“ค่ะ หนูจะไม่มาสายอีก”
“ไหนๆก็มาแล้ว ช่วยขึ้นไปปลุกคุณหนูติณณ์ให้หน่อย พอดีวันนี้เชอร์รี่ลางาน ส่วนแววออกไปซื้อของที่ตลาด”
“ค่ะ”
“ห้องคุณหนูอยู่ในสุดฝั่งซ้ายมือ”หญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นแม่ครัวประจำบ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ส่วนหญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ขึ้นไปยังชั้นบนทันที เมื่อเธออยู่ตรงหน้าห้องของเด็กชายก็ค่อยๆบิดลูกหมุนแล้วเดินเข้าไปปลุกเด็กชายที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงขนาดเล็ก
“น้องติณณ์ค้าบ ตื่นได้แล้ว”มือนิ่มค่อ
