ซ่อนรัก 9 มาอยู่กับฉัน NC
1944 คำ
ซ่อนรักสวาทจำแลง 9 มาอยู่กับฉัน NC
อเล็กซ์ฅานเดอร์จับใบหน้าหวานเงยขึ้นมา มืออีกข้างจับแก่นกายใหญ่จ่อไว้ที่ปากเธอ ท่อนเอ็นที่ลำใหญ่กว่าขนาดแขนของเธอตอนนี้หัวหยักบานมันบวมเป่งจนมีน้ำใสๆไหลปริ่มออกมาหัวเห็ดสีแดงผงกหัวหงึกหงักชี้หน้าชึ้ตาเธอ
"คิดเสียว่ามันคือไอศกรีมแท่งโปรดของเธอ" เขาจับมันมาถูไถกับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ
"เธอทำได้ ลองดู"
พลอยลินดากลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอเอือกใหญ่เพราะแท่งเอ็นปูดโปนล้อมรอบไปด้วยเส้นเลือดที่มันมีขนาดใหญ่ ก่อนจะทำตามที่เขาร้องขออย่างว่าง่าย เธอไม่เคยทำแบบนี้และไม่คิดว่าชาตินี้ตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในวัยแค่สิบเจ็ดปีเท่านั้น แต่คนตรงหน้าเธอที่เพิ่งพบเจอช่างมีทธิพลกับเธอจังเขาสั่งอะไรเธอเแนต้องยอมทุกอย่าง
มือเล็กค่อยๆกำมันแล้วขยับขึ้นลงเบาๆ ดวงตากลมจ้องที่จ้องมันไม่วางตาและรู้สึกว่าสิ่งที่เธอกำลังกำมันนั้นมันจะแข็งและขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
หญิงสาวจับแก่นรูดไปมาสองสามทีก่อนจะค่อยๆอ้าปากอมมันเข้าไปช้าๆ เธอใช้ปากค่อยๆรูดมันเข้าออกตามสัญชาติญาณโดยไม่ให้โดนฟันตามที่เขาบอก ลิ้นเล็กตวัดโลมเลียที่หัวหยักบาน สัมผัสที่เกิดขึ้นจากเธอทำให้คนตัวโตที่ได้รับการกระตุ้นถึงกับหน้าท้องหดเกร็ง
"อ๊าาา ซี๊ดด แบบนั้นแหละคนดี" อเล็กซ์ซานเดอร์ก้มมองภาพตรงหน้าพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบศีรษะคนตัวเล็กที่กำลังกลืนกินลำเอ็นของเขา มือสากลูบไล้ผมดกดำก่อนจะกดท้ายทอยเธอให้เข้ามาใกล้อีก
"อ๊า อ๊า ซี๊ดด โอ้ว อ่าา เยี่ยม" ยิ่งได้ยินเสียงครางอย่างทรมานจากคนตัวโตมันทำให้เด็กวัยกำลังอยากรู้อยากลองอย่างเธอเร่งความเร็วขึ้น
สองมือเรียวที่คอยทำหน้าที่ชักรูดให้หนังบางที่ห่อหุ้มลำเอ็นใหญ่ร่นลงมาเพื่อลิ้นเล็กจะได้ดูดเลียได้ถนัด หญิงสาวเลียตรงหัวหยักบานแล้ววนกลับมาอมและดูดมันเข้าไปในปากราวกับว่ามันเป็นไอศกรีมแท่งโปรดอย่างที่เขาบอก
"โอ้ว ซี๊ดด อ๊าาา ดีมากคนเก่ง" ถึงแม้การกระทำของเธอมันจะเงอะงะไม่คล่องแคล่วหรือเจนจัดแต่มันกลับสร้างความตื่นเต้นและความเสียวซ่านให้เขายิ่งกว่าใครๆที่เคยทำให้เขาแบบนี้ สะโพกสอบกระแทกสวนเข้ามาเร็วรัวเมื่อตัวเขาเองใกล้จะถึงฝั่งฝัน
"อ๊อก อ๊อก อ๊อก" ร่างเล็กถึงกับสำรักเมื่อแก่นกายใหญ่กระเข้าไปโดนที่คอหอยของเธออย่างจัง
"ขอโทษทีที่ของฉันมันทั้งใหญ่และยาว" พูดจบมือสากรวบท้ายทอยเธอเข้ามาอีกครั้งเมื่อปล่อยให้เธอได้พักสำรักไป สะโพกสอบยังคงกระแทกเข้ามาไม่หยุด พลอยลินดาก็เช่นกันเธอเร่งชักรูดแก่นกายใหญ่พร้อมกับดูดแรงที่หัวมันจนคนตัวโตกระตุก
"ซี๊ดด อ๊าาาก โอ้ววว" สายธารลาวาสีขาวขุ่นพุ่งแตกเข้าในปากเธออย่างแรงจนคนตัวเล็กเผลอกลืนในเข้าไปบางส่วน บางส่วนก็ไหลออกมาเพราะมันเยอะจนไหลทะลักออกมาตามปากเล็กหยดย้อยไปตามมุมปากและไหลลงเต็มเนินอกอวบ
เขาลูบผมเธอเบาๆก่อนจะก้มลงหอมไปที่หน้าผากและแก้มทั้งสองข้างของเธอ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆและโอบกอดเธอ
"เธอช่างถูกใจฉันเสียเหลือเกิน" คำพูดของเขามันทำให้ใจดวงน้อยของเธอพองฟู ทั้งๆที่เธอและเขาเพิ่งรู้จักกันแต่ชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้านี้ทำไมเธอถึงไม่กลัวเขาเลย อีกทั้งยังรู้สึกดี้สียอีกที่เขาทำแบบนี้กับเธอ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสองตื่นจากภวังค์ อเล็กซ์ซานเดอร์หยิบผ้าเช็ดตัวพันที่เอวพอลวกๆเขาให้เธอนอนลงก่อนจะหยิบผ้ากห่มคลุมร่างบอบบางแล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปเปิดประตู
"มีอะไร" เขาถามเปรโดที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู
"แม่บ้านมาแล้วครับนาย จะให้ทำอาหารเผื่อผู้หญิงคนนั้นหรืเปล่าครับ"
"ทำเผื่อเธอด้วย อ่อ!" ก่อนที่เปโดรจะหันกลับไป
"ครับนาย"
"นายช่วยตามหมอมาให้ที ขอเป็นหมอผู้หญิงนะ"
"ได้ครับนาย"
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จคุณหมอก็มาพอดี หญิงสาวได้รับการตรวจจากหมอที่ได้ขึ้นชื่อว่าฝีมือดีที่สุดในประเทศไทย คุณหมอให้ยากิน ยาทา ให้ประคบเย็นหนึ่งสัปดาห์ และในช่วงนี้ห้ามให้เจ้าตัวออกกำลังกายหรือทำงานหนัก
หลังจากที่คุณหมอกลับไปแล้วพลอยลินดาที่สวมเพียงเสื้อเชิร์ตสีดำตัวโคล่งของคนตัวโต เธอเดินมาหาอเล็กซ์ซานเดอร์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่
"ขอโทษค่ะคุณอเล็กซ์ซานเดอร์" พลอยลินดายืนก้มหน้าเธอกล่าวถึงเขาโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
"มีอะไร"
"หนูอยากกลับบ้านค่ะ หายไปแบบนี้ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงหนูแย่แล้วค่ะ"
"อืม" ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับในคำพูดของเธอก่อนจะปิดแมคบุ๊คลง
"หนูขอกลับบ้านนะคะ และจะขอยืมเสื้อและเงินคุณเพื่อเป็นค่ารถก่อนแล้วหนูจะนำมาคืนให้ทีหลังค่ะ"
"มาอยู่กับฉันไหม" เขาไม่ได้ตอบในเรื่องที่เธอขอ แต่กลับถามในสิ่งที่ตัวเขาและเธอไม่คาดคิด ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาพูดแบบนี้ทั้งๆที่ชีวิตนี้เขาไม่เคยที่อยากจะให้ใครเข้าใกล้หรือมาอยู่ในวงจรชีวิตเขาเลยด้วยซ้ำ
"ห่ะ! ว่าอะไรนะคะ"
"ก็อย่างที่เธอได้ยิน"
"ให้หนูมาอยู่ด้วยเหรอ? คงไม่ได้หรอกค่ะ หนูจะมาอยู่กับคุณในฐานะอะไร" เธอถามออกไปตามที่ตนเองคิด
"ก็...มาดูแลฉันและงานบ้านไงฉันจะให้ค่าจ้างและส่งเสียเธอเรียนเอง" เขาจะกล้าบอกเธอยังไงกันว่าเขาติดใจและจะเลี้ยงดูเธอแบบชู้สาว เลยต้องบอกกับเธอว่าให้เธอมาทำงานบ้านแทน
"คือ เอ่อคือ...ไม่ได้จริงๆค่ะหนูอยู่กับแม่เพียงสองคนถ้ามาอยู่ที่นี่แล้วแม่หนูล่ะคะ"
"เดี๋ยวฉันให้แม่เธอมาอยู่ที่นี่ด้วย แต่คนละชั้นนะแม่เธอจะอยู่ชั้นล่างและค่าใช้จ่ายทั้งหมดเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"หนูเกรงว่าแม่จะไม่มานะสิคะ"
"ลองไปคุยกับแม่เธอก่อนดีไหม"
"เอ่อ..."
"ทำไม?" เธอจะกล้าบอกเขายังไงว่าเธอกลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอใจง่ายที่ตอบรับคำเชิญชวนจากเขา
"ก็ได้ค่ะลองไปถามแม่ดูก็ได้"
"อืม...บ่ายๆละกันฉันขอเคลียร์สักครู่"
"ค่ะ"
บ่าย....
อเล็กซ์ซานเดอร์ได้ให้เปโดรจัดหาชุดและรองเท้าใหม่มาให้เธอ หญิงสาวสวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีขาวชุดเดรสคุมเข่าสีเขียวพาสเทลมันเป็นชุดที่สวยมากสำหรับเธอ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่มีโอกาสที่จะได้สวมใส่ชุดที่สวยและรองเท้าที่เป็นแบรนด์เนมแบบนี้เลย
เมื่อหญิงสาวก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวคนที่นั่งรออยู่แล้วที่โซฟาตัวหรูถึงกับต้องตกตะลึง ทั้งๆชุดที่เธอใส่มันปิดมิดชิดแต่ทำไมเวลาเขามองเธอมันช่างเซ็กซี่และยั่วยวนเหลือเกิน ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางแต่งแต่งแต้มแต่กลับดูดี หุ่นที่เซ็กซี่มีทั้งหน้าอกเอวเล็กคอดและสะโพกผายชวนให้เธอน่ามองน่าสนใจสิ่งต่างๆที่อยู่ในร่มผ้าของเธอดูแล้วมันสวยและน่ารักไปอีกแบบ
"ไปกันหรือยังคะ" พลอยลินดาถามขึ้นเมื่อเห็นเขายังนั่งนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะลุก
"อืม ไปสิ" ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนมือจะล้วงกระเป๋าแล้วก้าวเดินออกไปโดยมีคนตัวเล็กเดินตามมาติดๆ
การเดินไปบ้านของพลอยลินดาในครั้งนี้ชายหนุ่มเป็นคนขับรถพาเธอไปเอง เขาไปกับเธอโดยให้ลูกน้องคนสนิทอย่างเปโดรไปดูที่ไซต์งานแทน ในระหว่างทางชายหนุ่มได้ให้นามบัตรกับพลอยลินดาไว้ในนั้นมันมีทั้งเบอร์โทรศัพท์มือถือและที่อยู่ของเขา
"นี่คือที่อยู่และเบอร์โทรของฉันเธอเก็บเอาไว้สิ เผื่อมีอะไรจะได้โทรหาฉันได้"
"หนูไม่มีโทรศัพท์หรอกค่ะ" เธอยื่นนามบัตรคืนให้เขา
"ไปคุยกับแม่เธอเสร็จเดี๋ยวฉันพาไปซื้อ"
"อย่าเลยค่ะ"
"ทำไม"
"มันแพงคงหลายบาทเสียดายเงินค่ะ"
"หึ เรื่องแค่นี้?"
"ก็มันแพงนี่คะ"
"เอาเป็นว่าคุยกับแม่เธอเสร็จฉันพาไปซื้อโทรศัพท์และของใช้ส่วนตัวเธอด้วย"
"แต่..."
"ห้ามปฏิเสธ"
"ก็ได้ค่ะ"
รถคันหรูขับออกไปอย่างรวดเร็วจุดหมายปลายทางคือบ้านของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเขาฟังเธออธิบายถึงระยะและเส้นทางที่จะไปบ้านของเธอ
"เลี้ยวซ้ายตรงซอยข้างหน้าได้เลยค่ะ แล้วขับไปอีก500เมตรบ้านหนูจะอยู่ทางขวามือหลังสุดท้ายเลยค่ะ" ชายหนุ่มทำตามที่เธอบอกเขาเลี้ยวซ้ายเข้าไปแต่สิ่งที่เขาเห็นคือที่นี่มันทั้งแออัดและสกปรก นี่เธออยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงกัน
"โน่นค่ะบ้านหนูหลังโน้น แต่เอ๊ะ! นั่นรถใครมาจอดตรงหน้าบ้านหนูนะ" อเล็กซ์ซานเดอร์มองตามมือเล็กนิ้วเรียวที่ชี้ไปตรงหน้า
เครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มได้เงียบลงเมื่อเขาจอดเทียบรถถหรูอีกคัน ชายหนุ่มดับเครื่องเสร็จขายาวก้าวลงมาจากรถ ชายหนุ่มเดินสำรวจรถที่มาจอดอยู่ก่อนหน้านั่นแล้ว
คิ้วดกสีน้ำตาลเข้มถึงกับขมวดเข้าหากันเมื่อมองเห็นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านของเธอ ชายหนุ่มจำไม่ผิดแน่นอนว่ารถคันนั้นคือรถของใครเพราะมันมีแค่ไม่กี่คันในโลก ซึ่งคนที่ได้ครอบครองมันนอกจากเขาแล้วก็จะมีเศรษฐีที่อยู่อเมริกา อังกฤษ ฝรั่งเศส อิตาลี โมนาโก และสุดท้ายคือบิดาของเขา
ยิ่งไปกว่านั้นคือเมื่อเขาเห็นทะเบียนก็รู้เลยว่ารถคันนี้คือรถของ ฆอเก โลเรนซ์ เอลเรการ์เซีย บิดาของเขานั่นเอง แต่ชายหนุ่มยิ่งงงไปใหญ่ว่าทำไมมันถึงมาจอดอยู่ที่นี่ได้ หรือบิดาเขามาอยู่ที่นี่เพราะเหตุผลใดกัน
"เธอรู้จักเจ้าของรถคันนี้ไหม" เล็กซ์ซานเดอร์หันไปถามคนตัวเล็กที่กำลังเดินตามหลังเขามา
"ไม่รู้จักค่ะ"
"แล้วเคยเห็นไหม"
"ไม่เคยเห็นค่ะ มีอะไรหรือคะ"
"เปล่า"
"งั้นเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ" พลอยลินดาแปลกใจกับท่าทีของชายหนุ่มแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเธอจึงได้แค่ชวนเขาเข้าบ้าน
- ผู้เขียน
