“แพร มาได้ยังไงครับ”
ภามถามคนที่เข้ามาในห้องทำงานของเขาแทนที่จะเป็นเกวลินด้วยท่าทีประหลาดใจ และไม่ชอบใจเท่าไรนัก เขาจงใจไม่ให้เบอร์ติดต่ออะไรแพรวาเมื่อวานตอนที่พบ แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะต้องมาเจอหล่อนบุกมาหาเขาถึงที่ทำงาน
“เซอร์ไพรส์ค่ะพี่ภาม!”
แพรวาบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง หล่อนเดินเข้ามาหาภามที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟารับแขกตัวใหญ่ แล้วจงใจหย่อนตัวเองนั่งลงบนตักเขา ทว่าภามรู้ทันรีบถอยห่างทันที แต่ถึงอย่างนั้นแพรวาก็เข้ามากอดแขนเขาแน่นจนเขาลุกหนีไม่ได้
“เอ่อ ปล่อยพี่ก่อนนะ ลินครับ” เขาหันไปเรียกคนที่พาแพรวาเข้ามาซึ่งยืนทำหน้านิ่งเรียบอย่างคาดเดาไม่ถูก “ขอน้ำส้มให้แพรแล้วก็กาแฟให้พี่อีกแก้วนะ”
เขาสั่งหญิงสาว หวังกันให้เธอออกไปเขาจะได้คุยกับแพรวาสะดวก
“ได้ค่ะคุณภาม”
เกวลินตอบรับ เรียกเขาด้วยสรรพนามที่มักจะใช้เวลาอยู่ในที่ทำงาน ภามผงกศีรษะให้เธอเป็นการตอบรับ และเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงเขากับแพรวา
