เขาอยากให้เกวลินอยู่ตรงหน้า อยากบอกเธอว่าเขาไม่ได้คิดอย่างนั้น
เขารู้ตัวแล้วว่าเขารูสึกยังไง สิ่งที่เป็นมาตลอดคืออะไร แต่เขาก็แค่ไอ้งี่เง่าที่หลอกตัวเองไปวันๆ เป็นไอ้ขี้ขลาดที่ไม่เคยยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
“พี่ปล่อยลินไปเถอะ”
ปลายสายเสียงสั่น เขาคิดภาพเกวลินร้องไห้ออกมาได้เลย เธอไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเรียกร้องความสนใจเหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่เกวลินแค่ร้องไห้เงียบๆ เหมือนที่เขาเคยเห็น ความเสียใจของเธอแต่ละครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจของเขา
เหมือนอย่างตอนนี้...
“ลินไม่รักพี่แล้วเหรอ”
ภามย้อนถามกลับอย่างร้อนรน เห็นแก่ตัว
เขารู้แก่ใจมาตลอดว่าเธอรักเขาแล้ว...เกวลินรักเขาอย่างที่ไม่มีใครรักเขาแบบนี้ เธอทำทุกอย่างให้ อยู่ด้วยกันอย่างเท่าเทียม เติมเต็มชีวิตที่ว่างเปล่าของเขา
สอนให้เขาห่วงใย เอาใจใส่ ดูแล...
เธอเป็นคนเดียวที่เขามองเห็นอนาคตที่จะมีกันและกันตลอดไป
แต่...เกวลินกลับ
