ชลวีแทบจะมองเหมือนค้อน ขณะที่ตอบกลับคนปากแข็งว่า
“ไม่รู้ว่าถึงไหนไง แต่จริงๆ ฉันเป็นคนฉลาดกูก็พอรู้แล้วตั้งแต่เห็นแกจูบน้องตอนเช้าเหมือนจะสูบวิญญาณน้องอย่างนั้นน่ะนะ”
เขาพยักหน้าหงึกหงักกับตนเอง ชลวีคิดว่าไม่จำเป็นต้องคาดคั้นอะไรอีกต่อไปให้ตัวเองเสียอารมณ์ เพราะภามคงจะไม่พูดหรือตอบอะไรหรอก!
แค่มันไม่ปฏิเสธก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะสำหรับคนปากแข็งอย่างมันเนี่ย
“รู้แล้วยังเสือกถามไปทำไม”
ภามส่ายหน้าให้กับคนอยากรู้ บอกตามตรงก็อยากยืนยันกับปากตัวเองใจแทบขาด แต่ติดว่าสัญญากับเกวลินไว้นั่นแหละ
แต่...ถ้าเพื่อนจะเดาได้เขาก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ
“ก็เป็นห่วง”
คำตอบนั้นทำให้ภามถึงกับแกล้งทำสีหน้าเหลอหลาตกใจ แล้วต่อมาก็แกล้งทำเป็นซาบซึ้งใจ
ชลวีฟาดมือลงบนไหล่ของเพื่อนสนิทแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้ทันทีที่เห็นท่าทีนั้น
“ไม่ต้องทำหน้าซาบซึ้ง ฉันห่วงน้องไม่ได้ห่วงแก!”
“แล้วเสือกอะไรมาห่วงเมียฉัน!”
ภามยื่นขาไป
