ภามถลึงตามองภาพที่เห็นนอกรถตู้ขนาดแปดที่นั่งที่ถูกดัดแปลงให้เหลือเพียงสี่เก้าอี้ เป็นเก้าอี้นวมตัวใหญ่นั่งสะดวกสบายด้วยสายตาไม่ชอบใจ หัวใจร้อนรุ่มจนแทบนึกอยากเข้าไปกระชากให้คนสองคนที่เขากำลังจ้องมองอยู่แยกออกจากกัน
ภาพของหญิงสาวร่างเล็กที่สูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซนติเมตรด้วยซ้ำไปนั้นกำลังยืนพูดคุยหัวเราะกับไอ้หนุ่มหน้าอ่อน ป้ายพนักงานที่ห้อยคอหมออนั่นบอกชัดว่าเป็นลูกน้องในบริษัทของเขา แต่อยู่แผนกอะไรภามก็ไม่รู้แน่ชัด แต่เขาเขม่นหมอนี่ ไม่ชอบที่มันจะยุ่งกับคนของเขา
ใช่...ถึงเกวลินจะอยู่กับเขาอย่างเงียบๆ เป็นแค่คนที่เขาต้องดูแลรับผิดชอบเป็นการชั่วคราว แต่ตอนนี้เธอก็ยังได้ชื่อว่าเป็น ‘ของของเขา’
แถมไม่แน่ว่าเธออาจจะกลายเป็นแม่ของลูกเขาก็ได้ ซึ่งเขารู้สึกขัดตามากเมื่อเห็นว่าเธอสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นอย่างนี้ลับหลังเขา สีหน้าสดชื่นแจ่มใสยิ้มแย้มนั่นมันอะไรกัน ทีตอนอยู่กับเขายิ้มสักนิดก็แทบไม่มี วั
