ตอนที่4
1274 คำ
“ยัยลินจริงๆ ด้วย ทำไมลินเป็นแบบนี้ พี่ภามทำอะไรลินจริงๆ เหรอ!”
คีรีมาตั้งท่าจะเข้าไปหาคนในห้อง แต่ภามฉวยต้นแขนน้องสาวลากออกมาทัน แล้วจัดการปิดประตูทันที
คราวนี้ทั้งสามก้าวมาหยุดยืนที่เดิมอีกครั้ง ภามมีสีหน้าอึดอัดคับข้องใจที่สุด ขณะที่ชลวีได้แต่หรี่ตามองเพื่อนสนิทกับน้องสาวมีท่าทีประหลาดด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่งแต่ข่มมันเอาไว้
“พี่ภาม!”
น้องสาวของเขากรีดร้องเรียกชื่อเขาออกมาในที่สุด และภามก็รู้แล้วว่าเขาจำเป็นที่จะต้องอธิบาย ชายหนุ่มเสยผมยุ่งของตนเองอย่างงุ่นง่านใจ ความรู้สึกทั้งไม่ชอบใจและกรุ่นโกรธนิดๆ เห็นได้อย่างชัดเจนในดวงตาของเขา
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ เมื่อคืนเมาแล้วเข้าห้องผิด” เขาบอกคีรีมา
“...”
คีรีมาไม่ตอบอะไร คราวนี้ภามจึงหันไปมองหน้าชลวีซึ่งเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของเขา ก่อนจะเริ่มต้นเล่าที่มาของเรื่องหายะที่เกิดขึ้นกับเขา แม้มันจะฟังว่าเป็นการแก้ตัวก็ตาม
“ไอ้คุณชายมันบอกว่ามันส่งผู้หญิงมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉัน ตอนนั้นฉันเมาก็คิดว่ามันทำจริงๆ แล้วก็เข้าผิดห้อง พอไปเจอเด็กนั่นก็เลยคิดว่าเป็นคนของไอ้คุณชาย...”
“...พี่ภาม”
คีรีมาได้แต่เรียกชื่อพี่ชายหน้าซีดเผือด นึกอยากเป็นลมในครั้งนี้ขณะที่สงสารเกวลินจับใจ สุดท้ายรุ่นน้องของเธอก็หนีสิ่งนี้ไม่พ้นเลยหรือ...
กลับกลายเป็นว่าเธอทำให้เกวลินเจอชะตากรรมแบบนี้หรือ...
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
ภามได้แต่บอกอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ปากหนักเกินกว่าจะพูดคำว่าขอโทษอะไร นึกเคืองและพาลพาโลอย่างเต็มที่ เด็กนั่นอยู่ผิดที่เอง แล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมดทำไมคีรีมาถึงทำเหมือนเขาเป็นคนผิด!
แต่จะมาว่าเขาข่มขืนมันก็ไม่ใช่ พอถึงช่วงเวลาต่อมาเด็กนั่นก็สมยอมเองเหมือนกัน! เขาอาจจะเมา แต่ไม่ได้ขี้ลืม! สิ่งที่ทำลงไปตอนเมาไม่ได้ทำให้เขาลืมมันไปหรอก แต่มันแค่ทำให้ความยับยั้งชั่งใจของเขาลดต่ำลงมากกว่าปกติต่างหาก
“พี่รู้ไหม...” น้ำเสียงของคีรีมาสั่นเครือ ดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนคนพยายามกลั้นสะอื้น “ชีวิตลินมันน่าสงสารแค่ไหน รู้ไหมทำไมลินมันถึงต้องมาอยู่กับหนู เพราะว่าหนูช่วยมันไม่ให้โดนไอ้พ่อเลี้ยงระยำนั่นข่มขืน!”
“...”
“น้องมันไม่มีที่ไป แม่มันตาย ญาติอะไรก็ไม่เหลือ ไม่มีบ้านอยู่ ยังเรียนไม่จบ แถมยังมีพ่อเลี้ยงชั่วๆ อยู่อีกคน มันพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด มันหนีจากนรกนั่นเพราะทนไม่ไหว แต่สุดท้าย...”
“...”
คีรีมาเหมือนพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่งด้วยความสะเทือนใจ ก่อนจะระเบิดออกมาพร้อมกับกระโจนเข้าหาพี่ชายตัวเอง
“...สุดท้ายหนูที่เป็นที่พึ่งให้น้อง แต่จริงๆ กลับเป็นคนทำให้น้องเจอเรื่องที่มันกลัวที่สุดอย่างนั้นเหรอ!”
“ครีม!”
เป็นชลวีที่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้ แล้วดึงมากอดแน่นไม่ให้หญิงสาวทำร้ายพี่ชายตัวเอง พร้อมกับพยายามกระตุ้นให้ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มให้ใจเย็นลง
“ไอ้ภามมันก็ไม่ได้ตั้งใจ ครีมคงรู้ไอ้ชายคงเล่นมันหนัก ปกติภามมันไม่เคยทำอะไรแบบนี้อยู่แล้วครีมก็รู้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุ”
“ของอย่างนี้มันเรียกว่าเป็นอุบัติเหตุได้เหรอ!” คีรีมาโต้กลับอย่างดุเดือด “แล้วถ้ายัยลินแจ้งความล่ะ พี่ภามจะเอาทำยังไง!”
เธอถามพี่ชายออกไปอย่างท้าทาย ขณะที่ภามซึ่งเงียบมาตลอดหลังคำแก้ตัวห่วยๆ นั่นก็มีสีหน้าเรียบเฉย พอโดนเธอถามไปอย่างนั้น พี่ชายของเธอก็หันมาสบตาแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแต่ซ่อนความโกรธที่ยากจะปกปิดเอาไว้ได้
“ก็ให้เด็กนั่นแจ้งความไป”
“พี่ภาม!”
น้องสาวของเขาถามเสียงดัง ภามจ้องมองคีรีมาเขม็งก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
“พี่จะรับผิดชอบเอง”
“พี่จะรับผิดชอบยังไง นั่นชีวิตคนทั้งคนนะ พี่ทำให้ยัยลินเหมือนตกนรกไปแล้วรู้บ้างไหม”
“พี่จะรับผิดชอบทุกอย่าง”
ภามเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังในขณะที่ทุกคนต่างนิ่งเงียบและรอฟัง โดยเฉพาะคีรีมาที่คราวนี้โกรธแทนเกวลินเป็นหนักหนา เพราะส่วนหนึ่งเธอคือคนที่รู้ดีว่าชีวิตเกวลินลำบากมากแค่ไหน และสิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้เกวลินรู้สึกอย่างไร ไหนจะต่อไปเธอจะวางตัวยังไงในเมื่อคนที่ทำแบบนี้เป็นพี่ชายของเธอเอง และเธอก็รู้ดีว่าเธอไม่อยากเห็นเขาเข้าคุกหรอก!
เพราะอย่างนี้คีรีมาถึงได้โกรธนักหนา
“จะให้เงิน ดูแล หรืออะไรก็ได้ที่เด็กคนนั้นต้องการ”
“...”
“ยกเว้นอย่างเดียวที่พี่ให้ไม่ได้”
“...”
“พี่จะไม่แต่งงานเพื่อรับผิดชอบชีวิตใคร เพราะว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีอะไรดีพอสำหรับพี่”
เขาไม่คิดจะแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเพราะเรื่องแค่นี้ แถมผู้หญิงคนนี้นิสัยใจคอเป็นอย่างไรใครจะไปรู้ ต่อหน้าคีรีมาอาจจะดี ลับหลังอาจจะเป็นอีกอย่าง ทำไมเขาต้องเอาตัวเองไปผูกพันทั้งทางกฎหมายและประเพณีกับคนแบบนี้ แค่รับผิดชอบด้วยการให้เงิน ดูแลจนกว่าเธอจะพอใจก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
“...”
“ชัดเจนแล้วนะ”
“พี่ภาม!”
“ไอ้ภาม!”
ทั้งเพื่อนสนิทและน้องสาวร้องเรียกชื่อเขาออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ แต่ภามไม่พูดอะไรต่อ เขามองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
“ฉันวานให้แกเอาของของเด็กคนนี้ไปให้ฉันที่ห้องหน่อย ไว้ที่ฝั่งขวาห้องฉัน ในเมื่อเด็กนี่กลายเป็นคนของฉันก็ให้อยู่ในที่ของฉัน ฉันจะพาเด็กคนนี้ขึ้นไปข้างบน ส่วนครีมเอากระเป๋าของเด็กคนนี้ตามมาด้วย แล้วเราค่อยมาคุยกัน พี่อยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเด็กคนนี้”
ภามสั่ง จากนั้นเขาจึงหมุนตัวเองไปยังห้องที่เด็กคนนั้นนอนหลับไม่ได้สติอยู่ ช้อนอุ้มร่างเล็กที่เขาเพิ่งรู้ว่าเธอทั้งตัวเล็กและเบามากถึงขนาดนี้
ยามเมื่อเห็นอีกฝ่ายในที่สว่าง ร่องรอยที่เขาขบเม้มอย่างไม่ทะนุถนอมกระจายไปทั่วเรือนกายเธอ เห็นชัดเจนเด่นชัดโดยเฉพาะรอบต้นคอเล็กและลับหายไปในเสื้อยืดที่เขาแน่ใจว่าใต้ร่มผ้านั้นจะมีร่องรอยมากกว่านี้แน่นอน ไหนจะรอยช้ำเพราะแรงบีบรัดตรงบริเวณแขน ทั้งต้นแขนและข้อมือเล็ก ขึ้นรอยเขียวช้ำที่คาดว่าจะเปลี่ยนสีในอีกไม่ช้าแน่นอน
วูบหนึ่งในภามทั้งหงุดหงิดและสงสาร ทั้งอยากจะปลุกให้คนที่กำลังตัวร้อนจัดตื่นขึ้นมาตกลงกันให้แล้วเสร็จจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจ ทว่าสุดท้ายก็ได้แต่ข่มใจไว้แล้วพาเธอกลับไปยังที่ของเขา
ในเมื่อเธอเป็นคนของเขา อยู่ในการดูแลของเขาแล้วก็ต้องอยู่ในอาณาเขตของเขาเท่านั้น!
- ผู้เขียน
